Mislukking

Dat is hoe ik me nu voel. Een mislukking. Dat ben ik ook. Ik ben gezakt voor mijn rijexamen. Ik zak voor alles, want dat is wat mislukkelingen doen. Ik zal altijd zakken voor alles. Het zou me niks verbazen als ik weer voor mijn vwo-examen zak, als ik weer voor mijn rijexamen zak en als ik weer niet word toegelaten tot mijn studie. Niemand wil me, de examinator wil me niet op de weg, de middelbare school wil me niet op de universiteit, de universiteit wil me niet als dierenarts en niemand wil me als vriendin. Wie wil nou wel een mislukking hebben? Niemand dus.
Dit geeft me gewoon een gevoel van hopeloosheid. Als niemand me ergens wil hebben, wat moet ik dan doen? Ik heb geen idee. Ik weet het gewoon echt niet. Mijn moeder zei altijd dat je alles kan zolang je je best maar doet. Ik heb overal mijn best op gedaan. Ik heb 42 rijlessen genomen, ik heb dagen zitten blokken voor de toelatingstoetsen van de universiteit, ik heb weken geleerd voor mijn toetsen en ik heb sociaal op school ook mijn best gedaan. Al ben ik blij dat ik goede vriendinnen heb. Het is alleen dat we elkaar niet zo vaak meer zien, omdat we allemaal wat anders doen. Maar ja, zelfs als ik ze zie kan ik er toch niet over praten hoe pessimistisch ik eigenlijk ben. Ik ben heel pessimistisch namelijk. Als ik zeg dat iets goed komt of dat ik er positief over ben dan lieg ik eigenlijk altijd. Ik denk dat ik zo pessimistisch ben, omdat ik te vaak teleurgesteld ben. Denk ik dat een toets goed ging, heb ik een onvoldoende. Denk ik dat iets gaat lukken, lukt het toch weer niet. Denk ik dat iemand mij aardig vindt, vindt ze me toch niet aardig. Zo zal het schijnbaar altijd gaan in mijn leven.
Ligt het aan mij? Ben ik zo dom dat niks mij lukt? Ligt het aan geluk? Nog een antwoord wat ik niet weet. Ik weet alleen dat ik te goedgelovig ben en mensen te serieus kan nemen als ze wat zeggen. Hierdoor zie je niet wat mensen echt bedoelen, zie je niet de gemene diepte in hun woorden en acties. Ik haat dat. Ik haat dat ik te goedgelovig ben.
Ik haat eigenlijk dat ik gewoon zak. Zak voor alles. Nooit erg diep, omdat ik mijn best heb gedaan. Maar maakt dat het niet erger? Is het niet beter om te zakken als je niet je best hebt gedaan? Dan verdien je het ook niet om te slagen. Maar als je je best heb gedaan... Meer kun je niet doen namelijk. Dat is het rotste. Je kan helaas niet meer doen als je best en ik wil eigenlijk meer doen. Ik wil dat alles meteen lukt. Ook al is dat niet realistisch.
De mensen om me heen boeit het volgens mij niet eens dat ik ben gezakt. Ze vinden het juist positief, omdat ik maar op één ding ben gezakt. Maar ze snappen niet dat ik dat altijd heb en hoe dat voelt. Hoe het voelt om altijd net te zakken, net niet goed genoeg zijn. Alles ligt voor het grijpen, maar je grijpt op een millimeter net mis. Het voelt rot, zal ik je vertellen. Toch moet je door. Het is niet anders. Het is alleen dat ik me zo hopeloos voel, ik ben zo in de war de laatste tijd. Ik heb me in tijden niet zo slecht gevoeld als ik me nu voel. Het enigste wat ik aan dat gevoel kan doen, is gewoon doorgaan en beseffen dat falen bij het leven hoort. Maar het is helaas makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet niet hoe ik dat kan doen.
Het niet weten is eigenlijk ook wéér een mislukking. Het is je mislukt om een antwoord te verzinnen. Zo kan ik eigenlijk wel doorgaan, net als een spiraal naar beneden terwijl je omhoog moet...
Ik weet dat ik misschien hoge eisen aan mezelf stel, maar dat is wie ik ben en wie ik altijd zal blijven. Ik ben niet iemand die het makkelijk maakt. Zo'n iemand wil ik wel graag zijn, maar toch ook weer niet. Ik bereik gewoon mijn dromen niet met het mezelf makkelijk maken. Dierenarts zijn is mijn droom en daarvoor moet ik gewoon hard werken en kan ik het mezelf niet makkelijk maken. Ik denk dat ik de gevolgen van het jezelf moeilijk maken maar voor lief moet nemen. Het is niet anders en zo moet je door. En zoals ik hierdoor al duizenden keren heb gezegd, het blijft moeilijk. Ik moet denk ik mijn leven op de automatische piloot zetten en beseffen dat gelukkig zijn er niet in zit, nu niet en misschien wel nooit niet. Maar ja, dat moeten we dan maar afwachten.

Groetjes,

Ditbenik