Verpesten/problemen

Het is al een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Ik denk al twee of drie jaar niet meer om eerlijk te zijn. Ik schrijf alleen als ik me niet goed voel en in die twee of drie jaar is er alleen gebeurt dat ik ben gezakt en dat mijn ouders uit elkaar gingen en toen weer bij elkaar kwamen.
Nu ik erover nadenk voelde ik me in die twee of drie jaar ook niet zo goed. Door het gedoe met mn ouders heb ik de laatste twee proefwerkweken van vwo5 verpest wat nu problemen geeft. Door die overgangscijfers heb ik maar een kleine kans om te worden geselecteerd voor mijn studie. Dat zou voor nog een afwijzing zorgen. Ik vond zakken voor mijn diploma ook al een behoorlijke afwijzing. Mijn plan B is om naar België te gaan. Aan de ene kant lijkt dat niks, maar ik denk dat ik toch heimwee ga krijgen en thuis zijn ga missen. Ik ben daardoor bang voor volgend jaar, maar heb er toch zin in.
Ik ben eerlijk gezegd gewoon bang dat ik alles verpest. Ik heb morgen autorij-examen en ik wil zo graag in een keer slagen, maar ik ben bang dat ik dat examen ook ga verpesten. Dat kost me nog een zo'n examen en rijlessen. Ik heb eerlijk gezegd het geld er niet echt voor. Mijn zus gaat trouwen en dat kost mijn ouders en ik ook een heleboel geld (kleren, haar, make-up, vrijgezellenfeest, cadeau enz.).
Over trouwen gesproken... Er gaat een lijst voor het jaarboek rond in de examenklassen. De lijst bevat ook leuke dingen zoals wie het liefste of het grappigste is, maar ook onaardige dingen zoals wie er altijd singel blijft of eindigt met 20 katten. Ik kwam er vandaag achter dat een meisje bij wie ik o.a. sta in de pauze mij heeft opgeschreven bij wie er altijd singel blijft en die zich fout kleed. Dat heeft me erg gekwetst. Gister voelde ik mij zo slecht dat ik dacht dat ik depressief was en misschien beter zelfmoord kon plegen. En nu kwam ik er dus achter dat ik andere mij raar en onaantrekkelijk vinden. Dus nu denken mensen dat ik nooit ga trouwen, omdat niemand een relatie met me wil. Ik voelde me al niet lekker in mn vel, maar het is nu nog erger. Ik snap niet dat mensen zo onaardig tegen elkaar kunnen doen. Ik heb de gemene vragen niet ingevuld, omdat ik vind dat niemand het verdient om zo naar beneden gehaald te worden. Maar ja, andere mensen vinden het dus wel nodig om gemeen te doen. Ik ben altijd aardig tegen iedereen, waarom kunnen ze dat niet gewoon terug doen?
Over dat zelfmoord plegen, schakel niet meteen alle hulplijnen in. Ik dacht er alleen over na en ga het ook echt niet doen. Al is het misschien al überhaupt erg dat iemand daarover na denkt. Het is alleen, er is zoveel narigheid om me heen en ik heb het gevoel dat niemand er voor me is. Mijn oom is pas overleden en mijn moeder spendeert veel tijd bij mijn tante (zoals het hoort, ik ben trots op mijn moeder dat ze dat doet), maar ze is er dan bijvoorbeeld niet als ik mn rij-examen heb. Mijn vader boeit het allemaal niet, dus hij wenst me nog niet eens succes. Ook bij mijn vriendinnen besteden ze geen aandacht aan me op dit moment (ook super erg begrijpelijk). De vader van mijn beste vriendin is overleden en we moeten er natuurlijk voor haar zijn en dat ben ik ook. Het is alleen, ik heb het emotioneel op het moment ook zwaar... Ik ben er ook kapot van dat mijn oom en haar vader dood zijn, ik kende ze beide erg goed en ze zijn in mijn leven voor zo lang ik me kan herinneren.
Mensen spenderen niet echt alle aandacht aan mij, mede door de omstandigheden maar ook omdat ik altijd vrolijk ben/lijk. Ik ben iemand die grapjes maakt en veel kan praten. Maar ik praat eigenlijk nooit over belangrijke dingen, de dingen die me dwars zitten. Die lijst zit me erg dwars, die sterfgevallen zitten me erg dwars en ik zit mezelf eigenlijk gewoon dwars. Ik vind mezelf te dik (ook al zegt mijn BMI van niet), ik vind mezelf lelijk (ook al vinden de jongens die ik ontmoet bij het uitgaan van niet) en ik haat mezelf (ook al haten mijn vriendinnen me niet). Dus het zit eigenlijk ook echt alleen maar in mijn hoofd (met uitzondering van het meisje van de lijst, maar zij is geen echte vriendin).
Zoals je misschien nu wel door hebt ligt hoe ik me voel bij mij zelf. Ik wil dat gewoon veranderen, maar weet niet hoe. Ik vind het moeilijk om te praten over de dingen die me dwars zitten. Er zit me naast het slagen voor mijn examens en het toegelaten worden voor mijn studie, nog een ding dwars. Ik heb dat nog nooit gezegd of geschreven, zelfs niet in mijn privé dagboek... Ik zit hier al vanaf mijn tiende mee... Ik denk dat ik (ook) op meisjes val. Dat betekent dus dat ik lesbisch of biseksueel ben. Niemand in mijn familie is dat en ik weet dus ook niet hoe ze echt zullen reageren. Mijn ouders en zussen vinden het idee van homo zijn toch een beetje lachwekkend. Ze zullen me nooit het huis uit zetten ofzo (gelukkig), maar toch vind ik hun mening erg belangrijk. Ik durf hier niet over te praten en wil misschien eerst ook zekerheid hebben. Ik heb ook nog nooit met een meisje gezoend en een relatie mee gehad. Ik wil dat wel eerst doen voordat ik het ze ooit in me leven ga vertellen. Die dag komt hopelijk in mijn studententijd, want ik wil gewoon gelukkig zijn en graag met iemand anders.
Om dit überhaupt allemaal te vertellen, ook al hebben jullie geen idee wie ik ben en ik geen idee wie jullie zijn, is een enorme opluchting. Ik voel me al een stuk beter.

Groetjes,

Ditbenik