Misschien...

Ga ik toch maar eens wat dingen opschrijven. Gisteren suggereerde ik al dat ik eens wat over m'n "verledentje" wil vertellen, maar ik begin er maar eens aan.

29 juli 1996 overleed mijn oma. Het ging al een hele tijd slecht met haar, ze had borst- en longkanker. Ik en mijn ouders waren op vakantie in Frankrijk, maar we zijn na 1,5 week teruggekomen, vanwege mijn oma. Mijn vader en moeder waren vanaf dat moment iedere dag bij mijn opa en oma. Waar ik was? Ik was bij een meisje wat toen een hele goede vriendin van mij was. Zij en haar ouders en zus stonden de hele zomervakantie op een camping in Limburg, ze hadden daar een eigen sta-caravan, en ik logeerde daar. Nu lijkt dat heel leuk, maar ik vond het heel moeilijk. Die vriendin van mij, (ik noem haar even M.) had daar heel veel vrienden en vriendinnen, en haar zus R.ook. Dus zij gingen iedere dag met die mensen om. Maar ik, verlegen en teruggetrokken als ik toen was, durfde bijna geen contacten te maken. Ik voelde me niet op mijn gemak, en mijn oma lag ook nog eens op sterven. Ik was toen 10, en M.ook, maar ze deden daar vanallerlei dingen die niet mochten. Roken, fikkie's stoken etc. Ik was zo totaal niet. Iedere maandag en woensdag kwamen mijn ouders me ophalen om mee naar oma te gaan. Het was zo erg om haar dan in dat ziekenhuis bed te zien liggen, aan de beademing, en zo zwak. Ze was mijn favoriete oma, en nu zou ik haar kwijtraken. Ze kon bijna niets meer, niet meer lopen, niet meer lachen, niet meer praten, alleen fluisteren. Dat was zo erg.
Toen ik op een maandagochtend met M.en R.aan de afwas stond, kwamen mijn ouders ineens binnen. Met de boodschap dat ze was overleden. Ik had het niet meer. Ze was pas 68! Veel te jong. Aan de andere kant was ik natuurlijk ook heel blij dat ik niet meer op die camping hoefde te zijn. Ik ben dezelfde dag nog mee teruggegaan met mijn ouders.
Na de zomervakantie, ging ik naar groep 8. Het leukste jaar van mijn basisschool tijd. Qua school dan. 1997 was het jaar dat mijn ouders gingen scheiden. Wat een schok. Altijd als ik ze soms ruzie hoorde maken was ik bang dat ze gingen scheiden. (wat eigenlijk helemaal niet zo vaak was, toen ik klein was). Toen ze het me vertelden, was ik heel boos, en later gewoon verdrietig. Hoe konden ze me dit nou aandoen? Ze hadden zo vaak gezegd: "Natuurlijk gaan we niet scheiden, wees maar niet bang meissie". Ik kon het niet geloven.
Wat er pas de volgende dag duidelijk werd, was dat mijn moeder al meteen zou gaan samenwonen. Met wie? Met de moeder van M. en R.M.haar ouders gingen ook scheiden. Dat was dus schok nummero 2. De moeder van M.en R.(ik noem haar B.voor het gemak ) was opzich wel aardig, maar ik dacht niet dat ik echt een goede band met haar op zou kunnen bouwen. En dat bleek. Een paar dagen nadat ik ingelicht was over de scheiding, gingen we al weg. Ik ging als vanzelfsprekend bij mijn moeder wonen, aangezien mijn vader 40 uur in de week werkte, en daarbij ook nog eens depressief was. (dat is iets waar ik me niks meer van kan herinneren). En waar gingen m'n moeder en ik naartoe? Juist, naar de desbetreffende camping in Limburg. Natuurlijk moest ik overdag gewoon naar school, en werkte mijn moeder en B.gewoon, maar 's middags als ik uit school kwam, reden we naar die camping, sliepen daar, en 's ochtends om half 8 zaten we weer in de auto terug. Dat heeft 3 maanden geduurd, toen kregen we een huis. Het begon allemaal zo goed. We hadden allemaal de instelling van: "We gaan er iets gezelligs van maken". Natuurlijk was het heel raar voor mij, m'n moeder met een vrouw, maar ik had me er snel bij neergelegd. Intussen waren M.en ik al niet eens meer zulke goede vriendinnen. Ze vond mij maar een watje, en een doos, omdat ik niet rookte op m'n elfde ofzo :S. Met R.haar zus, kon ik het iets beter vinden. Alles ging redelijk goed, tot we in de zomervakantie op fietsvakantie gingen. We zouden van Den Helder naar Hoek van Holland fietsen, in 5 of 6 dagen. Er gingen een hoop kleine dingetjes mis. Ik kreeg de schuld van het jatten van M.haar haarelastiekje, terwijl we gewoon dezelfde hadden, en zij de hare thuis had laten liggen. R.viel van haar fiets, en mijn moeder kreeg de schuld, terwijl ze er 2 meter achter fietste. Het was geen leuke vakantie. Ook daarna ging het niet goed, thuis. B.bleek een uiterst moeilijk persoon te zijn. Ze was heel vaak chagerijnig, en liep te stampen door het huis. Ze bemoeide zich met mijn opvoeding, terwijl mijn moeder dat nooit met die van M.en R.had gedaan. Er was erg veel gedoe. Totdat M.en R.besloten om bij hun vader te gaan wonen. Toen brak de hel los. B.was niet meer te genieten, en deed niks anders dan in bed liggen, computeren, en iedereen afsnauwen. De sfeer in huis was om te snijden. B.zat inmiddels in de ziektewet, en was dus altijd thuis als ik uit school kwam. Ik voelde me ongemakkelijk bij haar, dus zat dan tot om 5 uur m'n moeder thuiskwam, op mijn kamer. Ik heb daar wat uren doorgebracht. Me afvragend waarom het zo ging, in huis. Waarom B.zo deed, of ze niet als een normaal mens kon reageren. Natuurlijk is het erg als je dochters ervoor kiezen om bij hun vader te wonen, maar wordt je daar ernstig depressief van? En reageer je dat af op je vriendin en stiefdochter? Er gebeurden dingen die tijd, die me heel erg aangegrepen hebben. Er werd in mijn dagboek gelezen, op mijn kamer gesnuffeld, en ik werd aangevlogen en door elkaar gerammeld als ik per ongeluk een vies wattenschijfje in de badkamer had laten liggen. Ook werden mijn mailtjes gelezen, en de internetpagina's waar ik kwam werden gecheckt. (dit dus allemaal door B.) Ondertussen stuurde ze zelf mailtjes naar haar internet-contacten, waarin ze vanalles vertelde over mijn moeder en mij. Ik had geen vriendinnen, ja, misschien 1 of 2, maar die zag ik toch nooit, ik was een kluizenaar, ik was saai, etc. Heel vervelend om zulke kinderachtige dingen van een volwassene te horen. Ik begon op ieder detail op mijn kamer te letten. Stond de deur open of dicht, waren er dingen weg of verplaatst, en onder mijn matras lag mijn dagboek met een briefje erop: "Rot op, dit is niet voor jou... Ik weet wel wat je doet...". Alles om maar te voorkomen dat ze het laatste wat ik nog echt had (een dagboek) af te kunnen pakken.
M.en R.kwamen op een gegeven moment ook weer terug bij ons wonen. Echt veel veranderde er niet. Met momenten waren M.en R.aardig tegen me, en met momenten niet. Opmerkingen van: "Goh, hoe zou het toch komen dat jouw schoenen zo schoon zijn? Komen ze uberhaubt ooit buiten?" kreeg ik regelmatig naar mijn hoofd. Ik was het niet gewend om broertjes of zusjes te hebben. Ik ben altijd enig kind geweest.
Mijn moeder ging er ook ook ongelofelijk aan onderdoor. Zij en B.hadden zoveel ruzie, en er werd met stoelen gegooid, je kunt het zo gek niet bedenken, of het gebeurde wel. Het ging slechter en slechter, tot mijn moeder er niet meer tegenkon. We hadden alleen elkaar nog, en zijn weggegaan. Zo, van de ene op de andere minuut. "Laura, pak je tas, we gaan. Voorgoed". En toen... Ging mijn moeder, bij vrienden van haar, op een kamer. Ze kon daar voorlopig slapen, en had haar eigen logeerkamer. En ik? Ik ging naar mijn vader. Die inmiddels ook al een vriendin had...

Goed, ik beloof dat ik de volgende keer verder schrijf, maar ik moet zeggen dat dit al een deel wel oplucht. Anders wordt het zo'n reusachtig verhaal, en dan leest niemand het meer. (het is al lang ) Ik denk dat ik het ook copy/paste, en opsla in een documentje. Klinkt misschien gek, maar dat vind ik wel een goed idee.
Wat ik hier nu schrijf, is trouwens iets waar ik nooit over praat. Ik wil het het liefst vergeten, maar dat zal nooit helemaal gaan. Mijn moeder vertelt het ook aan niemand, die ze na deze periode heeft leren kennen, omdat ze het ook wil vergeten. Maargoed, ik vind het dus wel fijn om het hier neer te planten.

Straks om 7 uur sollicitatie bij de Plusmarkt, ik schrijf na tienen nog eventjes hoe het ging. (moet ook naar ballet vanavond).

Dan stop ik er maar weer eens mee.

kuskus

Dautje