Misselijkheid...

Zo daar ben ik dan weer, waar was ik de vorige keer ookal weer gebleven ?
Oja tot het moment dat ik m'n vriend mededeelde dat hij vader werdt. Nou ja dat verliep dus heel goed, hij was ook wel verbaasd en geschokken maar ook erg blij !!! En veel jongens van zijn leeftijd zouden zeggen "ja dag een kindje nu is veel te snel. Maar hij niet hij koos voor de moeilijkste maar wel beste weg voor ons drietjes. Nu was het dan de taak om het aan onze ouders te vertellen, en daar keek ik best wel tegenop !! Zowel om het aan mijn kant te mededelen als aan zijn ouders. En het gekke is dat zijn ouders al het vermoeden er van hadden, omdat ik de laatste tijd erg veel kon slapen, en ookal een keer flauw gevallen was door een heet bad. Maar ook zijn ouders hadden er niets op tegen dat we het kindje willen behouden. Aan mijn kant van de familie waren ze wat nuchtiger, maar dat komt ook door mijn verleden. In mijn huwelijk was ik al bewust bezig geweest met kinderen en daar ging het drie keer in een jaar fout. De eerste zwangerschap die ik heb gehad was ook het moeilijkste om te verwerken toen het fout ging. Ik was namelijk al bijna vijf maanden zwanger toen er opeens niets meer in mijn buikje overbleef. Ik was namelijk zwanger van een drieling, waarvan een kindje al gelijk afgestoten werd, de tweede ookal vrij snel namelijk ongeveer na tien weken. Maar het laatste kindje bleef in leven en had daar goede hoop over. Tot ik op een avond weer hevige menstruatie kreeg en direct naar het ziekenhuis ging met mijn ex-man. Waar ik overigens gelijk moest blijven en waar ik helaas ook mijn laatste kindje verloren ben. Deze zwangerschap zal me altijd bij blijven, en had het er ook heel moeilijk mee om te accepteren dat het na bijna vijf maanden opeens allemaal afgelopen was. Ik had al verschillende spullen voor het kindje gehad. Maar na een paar maanden was het bij mijn ex-man weer raak en was weer zwanger ook toen is het fout gegaan met ongeveer 6 á 8 weken. En er volgde ook nog een zwangerschap op die ongeveer 10 weken heeft geduurd. Heb altijd gedacht dat het aan mij lag dat het steeds weer fout ging. Maar ja nu ik mijn kleine meisje heb denk ik daar toch anders over.
Achteraf denk ook dat het niet voor niets geweest is dat het steeds mis ging. Want stel je voor dat ik nu met een kindje of meerdere had gezeten dan was ik toch gaan scheiden waarschijnlijk. En had het kind daar zeker de dupe van geweest !! Dus ben nu maar opgelucht dat het toen niet zo mocht zijn.

Aangezien ik en mijn vriend nog maar een korte tijd samen zijn was het toch eerst wel even schikken voor de meeste mensen die ons nieuws hoorde. Maar het is mijn leven en daar mee moet ik doen wat ik denk wat het beste is. Door mijn familie werdt er gezegt laten we nu eerst maar eens de eerste drie maanden afwachten hé, en dan zien we wel verder. Nou de dagen werden weken en de weken werden maanden. En hoe verder ik in mijn zwangerschap kwam hoe zwaarder en zieker ik zelf werdt. Ik heb na.elijk meer dan zeven maanden last gehad van contineu misselijkheid en braken. Wat zelfs zo ver door ging dat ik dag en nacht met een emmertje naast me zat. Tijdens mijn zwangerschap was ik erg verzwakt en sliep veel. Want in de tijd dat ik sliep was ik teminste niet misselijk en hoefde ik niet bang te zijn dat ik me longen uit m'n lijf zal spugen. Maar mijn grote vermoeiheid weerhield de misselijkheid niet en werdt zelfs zo heftig dat ik niet meer alleen durfde te zijn voor langere tijd. Waardoor mijn vriend verschillende malen zijn werk verloor of liet versloffen om maar voor mij te kunnen zorgen. Waardoor we steeds verder in de geldzorgen kwamen omdat ik nu natuurlijk ook geen inkomen meer had. Daarvoor besloot ik een uitkering aan te vragen voor mij en mijn vriend samen. Voor zeker zolang mijn zwangerschap nog duurde, maar dat ging ons niet met veel gemak af. Omdat ik toen der tijd nog geen 23 was kwam ik waarschijnlijk uiteindelijk in aanmerking voor een jongere uitkering wat gelde voor jongere tot 23 jaar. Nou mijn vriend was die leeftijd al gepasseerd dus hij viel zowiezo al buiten de boot. Maar ja wat geld is altijd beter als niets dachten wij toen. En wilde hier voor gaan, ik weet nog goed in welke periode dat was namelijk de maand december rond de feestdagen. En kreeg toen een kasvoorschot van 400 euro. Ik was dolgelukkig samen met mijn vriend. Nu konden we dan toch nog een leuke kerst hebben. En hadden we ook nog wat extra's over als we onze schulden betaalde en zorgde voor genoeg leefbenodigheden (boodschappen). We konden het die zelfde dag nog gaan ophalen bij het stadhuis van ons centrum. We zijn die zelfde middag direct het centrum ingegaan om ons zelf eens eventjes in de watten te leggen.

En toen gebeurde er iets vervelends ik werdt zo ziek dat ik opgenomen werdt in het ziekenhuis ter obsevatie. Dit was ook i.v.m. mijn misselijkheid maar vooral om het braken, ik gooide er meer uit dan ik binnen kreeg. Waardoor ik uitdrogingsverschijnselen kon krijgen en omdat te verkomen i.v.m. gevaar voor het kindje. Ik heb toen gelukkig maar drie dagen in het ziekenhuis moeten overnachten. Maar die drie dagen leken wel drie weken. Iedere dag kwam mijn vriend op bezoek meestal samen met zijn ouders, en telkens weer als we afscheid moesten nemen. Barste ik 's Avonds in tranen uit, dat deed ik dan niet waar hij bij was. Maar meestal in de rookkamer die daar op de afdeling was of in mijn bed. Ik heb me nog nooit zo klote gevoeld als toen zeg. Zo eenzaam en verlaten voelde ik me toen. Maar dat gelde niet alleen voor mij want mijn vriend had bij zijn ouders thuis precies last van het zelfde. Want hij verbleef zolang ik in het ziekenhuis lag bij zijn ouders. En die hebben hem gelukkig kunnen troosten en steuen daar in. Op dat zulk momenten merk je pas hoe belangrijk iemand kan zijn in je leven, toen wist ik ook dat hij de gene was die gewoon bij mij hoorde. Ik het potje hij het dekseltje.



Nou ik ga voor nu weer stoppen, je hoort snel de rest.

XXX MISSY XXX