Missen

Ik mis mama vreselijk. Meer dan ik wil toegeven (vooral naar anderen toe).
En het zijn vaak ook de kleine dingetjes, die het gemis weer in 1 klap bovenaan zetten.

Zoals vandaag. Vanmiddag boodschappen gedaan, waaronder IceTea en citroenen. Ik zag mezelf al helemaal zitten met een glas IceTea met een schijfje citroen op de veranda. Warmtelampje aan, kaarsjes aan en laat de regen maar vallen (ik zit lekker droog).
Alleen toen kwam het probleem: ik kon de stampertjes nergens vinden! En ik weet, dat mama zo iemand was, die stampertjes in huis had. Bovendien wilde oma in de zomer altijd een glas campari met een schijfje citroen én een stampertje. Op zo'n moment overvalt het gemis weer. Want op zo'n moment kan je niet meer roepen 'hé mam, waar zijn die stampertjes?'

Ook had ik mezelf voorgenomen om vandaag (een beetje) de kledingkast van mama op te ruimen, zodat ik mijn kleren kon gaan opbergen (de stapel in de badkamer is inmiddels iets te groot).
Ik vond wel, dat haar kleding op z'n minst een kartonnen doos verdienden in plaats van een vuilniszak.
Misschien ook met de gedachte, dat ik de dozen voorlopig op zolder kon zetten, totdat ik er aan toe was om ze echt weg te doen.
Helaas, het verhuisbedrijf dacht, dat ik hun vestiging in Apeldoorn bedoelde (toen ik belde en een afspraak maakte om om 5 uur die dingen te komen halen) en Amersfoort was deze week dicht wegens vakantie. 'Maar de Praxis verkoopt ook verhuisdozen, ook al zijn die iets dunner' wist de man mij te vertellen. Op daar naar toe. Wederom weer helaas: deze week waren die dozen in 'de aanbieding', dus geen doos meer te bekennen.
Zojuist maar 3 planken en 1 rek leeggemaakt en de kleding in vuilniszakken gedaan. Die zakken blijven nu maar even in een hoekje staan totdat ik dozen heb waar het in kan...

Vond ook nog een kaart, die ik haar had gestuurd in oktober 2004. Zij had toen net te horen gekregen, dat ze het einde van het jaar niet zou gaan halen als ze in hetzelfde tempo achteruit zou gaan.
Op de voorkant:
'Jij bent er één uit duizenden!'
En binnenin had ik geschreven:
'Denk elke dag aan je en hopelijk vinden ze iets waar wat aan gedaan kan worden. Kan nog lang niet zonder jou'
2 jaar later moest ik het toch zonder haar gaan doen...

Ik mis ook mijn maatje, mijn beste vriendje.
We zien elkaar dagelijks (door het werk), maar de afstand tussen ons is groter dan ooit.
Weg zijn de lange, nachtelijke, gesprekken; weg is het gevoel van elkaar begrijpen met een half woord; weg zijn de uitstapjes die we altijd maakten; alles lijkt gewoon te zijn verdwenen en ik weet niet of en hoe het ooit nog teruggehaald kan worden.

Ik mis ook mijn andere vriendje. Bijna 2 jaar lang samen gevochten, hem geholpen uit een diepe put te klimmen, samen gehuild en samen gelachen. Samen leuke en bijzondere dingen meegemaakt, die niemand ons kan afpakken. Zoals samen naar Zweden, naar een éénmalig concert van Candlemass voor hun 20e 'anniversary', samen Johan, de overige leden van Candlemass, Magnus, Daniel en anderen van D-Project ontmoeten (en een hele avond/nacht mee door brengen alsof we elkaar al jaren kenden). Voor veel fans zal zoiets altijd een droom blijven. Zulke dingen geven een extra dimensie aan de vriendschap.
En toch spatte 4 dagen later de vriendschap behoorlijk uit elkaar door een vrouw uit Amerika. Hij was verliefd geworden op deze (onbekende) vrouw. Kende haar alleen van internet. Ik moest nota bene op internet lezen, dat hij zo snel mogelijk met haar wilde trouwen (en zij met hem)
De snelheid van de trouwplannen heb ik in ieder geval nog een beetje kunnen afremmen (de planning is nu, dat ze elkaar begin volgend jaar (voor het) eerst gaan ontmoeten). Maar sindsdien zijn de telefoontjes weg; zijn de mailtjes weg; zijn de bezoekjes weg, ook omdat ik me niet meer welkom voel; gewoon alles weg...
Ik probeer hem dagelijks te bellen, op verschillende tijdstippen, maar elke keer is het nummer in gesprek. Waarschijnlijk ligt de hoorn ernaast. Na bijna 2 weken niets van hem te hebben gehoord een mailtje (een antwoord op een automatisch gegenereerd mailtje van Hyves): 'hoe is ie? hier gaat het zijn gangetje. slaap goed, ben lekker vroeg op en heerlijk met dat muziekproject bezig.'
Dat is alles... Meer kan er blijkbaar niet vanaf...

Gelukkig heb ik nog mijn beste vriendinnetje. En ik weet, dat ik altijd bij haar terecht kan. Maar ik wil haar niet (teveel) belasten met mijn sores. Ze heeft al genoeg andere dingen. De wetenschap, dat ze er is als het écht nodig is, betekent al heel veel voor me.

En zo blijf ik dagelijks het vrolijke, opgewekte, meisje, dat maar doorgaat en de moed niet opgeeft.
Maar diep van binnen ben ik eenzamer dan ooit.