mn lichaam gaat maar door, maar mn hoofd raakt op.

'S morgens bang voor de dag wakker worden, voor hoe ik de dag door moet komen. en het gaat vanzelf, ik lig een uur of 16 later weer gewoon in bed, blij dat ik de dag overleefd heb.

ik ben meer iemand van wat komt, komt, vroeger werd ik wakker en ging aan de dag die komen ging, nu niet meer, nu wil ik hem plannen, wil ik er zeker van zijn dat ik niet opeens ergens alleen in n hoekje zit te janken en piekeren over hoe t nu met me is.

Dit slaat nergens op, ik zou mezelf moeten uitlachen eigenlijk, ik hou niet van aanstellers, ik ben ook geen aansteller, maar wat ik nu meemaak is gewoon niet in woorden te beschrijven, ik ben gewoon echt superdown, al weken, en het lukt me niet mezelf bij elkaar te rapen, hoevaak ik hier op md ook begon met schrijven en dan mn best deed om het zo sterk en positief over te komen als ik maar kon, maar dan na een paar minuten het weer wegklikte omdat ik het gevoel had dat ik de hele boel bij elkaar loog.

Ik ben gewoon echt op aan het raken, nachten zoals vannacht, hij leek eeuwen te duren, ik was gewoon half 3 al wakker ongeveer, en de dingen in mn kop lieten me niet meer slapen.
het is zo raar dat je gedachten het allersterkste zijn van alles, al ben je doodmoe, je kan niet slapen als je niet rustig bent, al heb je zo'n honger, je kan niet eten als je niet rustig bent, al verteld iemand de allerleukste mop aller tijden, je kan niet lachen als je niet rustig bent.......

iedereen zegt, we merken niet veel aan je, je bent wat stiller dan anders maar dat is alles, en dat is ook wat ik wilde proberen, maar de mensen dichtbij me die zien wel dat er wat met me is, en hoe stil ik ook ben, in mijn hoofd is het een teringherrie waar je u tegen zegt. alsof er miljoenen gedachten door 1 hersencel gepompt worden... gek word je ervan.... en wat ik ook probeer, er komt geen rust, er komt geen seconde rust, en geloof me, ik probeer me helemaal het apelazerus, zelfs als ik slaap wordt ik moe wakker, ik droom van alles en als ik wakker wordt weet ik niks meer.

ik loop continu met n brok in mn keel, en kom er niet vanaf.
ik wil wel janken om alles maar ik heb er niks aan..... Van huilen schiet je niks op.

ik wil gewoon ergens gigantisch tegen lopen schelden, ik doe t niet omdat t nergens op slaat, maar ik wil echt gewoon even de hele teringzooi vervloeken, echt dingen schreeuwen waarvan mensen denken: "nou nou, rustig aan Petertje, zo kan ie wel heel erg weer hoor" gewoon schoppen, slaan, schelden, gooien noem maar op, even lekker de hele boel volk*NK***en....

ik voel me gewoon nu waardeloos....... ik zeg niet dat ik t ben, ik voel me zo, 1 grote homp waardeloos mens dat niets voorstelt....

ik begin op te raken denk ik, maar ik blijf op mn benen staan, en mn longen krijgen nog steeds lucht binnen dus ademen doe ik ook, ik praat nog als t moet en ik kan ook nog zien, dus mn lichaam gaat maar door, maar mn hoofd raakt op.... ik wil gewoon rust in mn hoofd. Dat al mn gedachten eens een tijdje hun bek dichthielden!!!