Moe & futloos

Tja, waar moet ik beginnen.

Ik heb in de eerste verhaal geschreven waar ik mee zit.
M'n moeder, en ex-vriendin momenteel.
De eenzaamheid die speelt, en nu zijn er vandaag ook nog weer dingen bijgekomen.
Ik voelde me deze week al wat minder, door wat er vorige week is gebeurd tussen mij en die ex-vriendin van me.
Het is toch bijna 11 jaar vriendschap wat nu weg is.
Dat gaat me niet in de koude kleren zitten, en ik vind het gewoon fucked up dat ze me niet begrijpt, en dat ze geen idee heeft met de dingen die ze heeft gezegd me pijn heeft gedaan.
Ik heb haar nog een mail gedaan om voor afsluiting te zorgen, uiteraard kreeg ik er een mail op.
Waarop ze zei: "je moet me niet, had je ook gewoon kunnen zeggen."
Dat bewijst maar weer dat ze niet mijn verhaal heeft gelezen, ik heb haar nooit een naar mens gevonden.
Maar door dingen die waren gebeurd, keer op keer, en dat voor een langere tijd.
En dan gebeurd er iets, ik trek het dan niet meer als zij zich daar niet voor in zet.
En ik me wel volledig in onze vriendschap wilde inzetten.
Ik zat er al voor een langere tijd mee, dat onze vriendschap eenrichtingsverkeer was.
Maar nu dat het echt voorbij is, het is wel echt kut, maar ik weet ook dat dit een proces is waar ik doorheen moet, want je bouwt toch een band op in al die jaren, gezamenlijke interesses, wat de afgelopen jaren steeds minder werd. Nou ja, goed. Ik heb m'n punt wel gemaakt.

M'n moeder maak ik me ook nog altijd zorgen om.
Bang om haar te verliezen.
De eenzaamheid komt dan ook erg om de hoek kijken.
Ik probeer voor ogen te houden hoeveel mensen ik om me heen heb die er voor me klaar staan als er iets is, en dat is best veel, en daar ben ik ze ook super dankbaar voor.
Doordat ik me dus zo rot voelde ben ik begin vorige week begonnen met een YouTube kanaal op te zetten. Dagelijkse vlogs, een kijkje in m'n leven. Het is erg wennen om tegen een camera te praten.
Maar ik vind het erg leuk om te editen, en dingen te ontwerpen zoals logo's enz. en om inspiratie op te doen voor nieuwe ideeën voor een vlog.
M'n zoon vind het ook leuk, en doet dan ook lekker mee.
Dus dat was wel een fijne afleiding.

Maar vandaag kreeg ik ineens van m'n zoon te horen dat hij zei dat sinterklaas niet meer bestaat en dood is. M'n zoon is 6 jaar.
En vorig jaar heb ik het al met m'n ex over gehad dat ik zoiets graag in overleg wil doen.
Nu werd het me zo ineens in m'n schoot geworpen, hupsakee hij gelooft niet meer.
Het voelde echt als een dikke fuck you naar mij toe als moeder van.
Want de vriendin van m'n ex had het tegen m'n zoon gezegd.
De vriendin reageerde er wel op van: ja je hebt gelijk, ik had het met je moeten overleggen.
Nou prima, ik had ook al gezegd: het kwaad is al geschied, maar het is niet oke om iets als dit zo langs me heen te laten passeren.
Maar de vader van m'n kind kwam met berichten als:
"vorig jaar hebben we deze discussie ook al eens gehad.. maar goed. Horen ze het hier niet, dan horen ze het op school wel. Er zijn ergere dingen op de wereld. Sinterklaas is atm wel het minste!"
Waarop ik heb gezegd: "Je snapt het punt niet. Dit is de 3e keer dat hij word gebruikt als communicatiemiddel. En dat kan gewoon niet."
Vervolgens zegt hij dat dit mijn interpretatie is.

De 1e keer was toen z'n vriendin zwanger was, kreeg ik van m'n zoon te horen.
De 2e keer was dat ze gingen verhuizen, ook kreeg ik dat van m'n zoon te horen.
Nu dit de 3e keer over het vertellen van de sint, kreeg ik van m'n zoon te horen.

Nu zul je denken: Waarom maak je hier zo'n punt van.
Het gaat me niet om die hele Sinterklaas gebeuren, maar dat er weer opnieuw iets met m'n zoon is gedeeld wat ook effect heeft op mijn thuissituatie, ik moet me daar aan gaan passen.
Het enige wat er vanavond door me heen ging was: waarom heb ik toch de verkeerde man getroffen waarmee ik een kind heb? ik ben dol op m'n zoon, begrijp me niet verkeerd, maar het was eindelijk rustig. Geen gekke dingen wat ter gehore kwam. Dit houd nooit op tot m'n zoon ouder word.

En dit alles bij elkaar, brak ik vanavond.
Ik wil gewoon wat meer rust in m'n hoofd.
Ik wil de moeder zijn voor m'n kind wat hij nodig heeft, en voor hem op te komen wanneer dat nodig is.
Want niet alleen dat kwam vandaag ter gehore, ook vanavond, zei m'n zoon ineens uit het niets: De ouders van D (Jongen uit z'n klas) waren vreemd gegaan.
Ik wist niet wat ik hoorde, maar ik bleef rustig, en vroeg ik: weet je wel wat dat betekent?
Hij legt het uit: Ja, als 2 mensen samen zijn, en de papa verliefd word op iemand anders.
Ik zat met m'n bek vol tanden.
En met hoe m'n ex vanmiddag al reageerde, dacht ik: "dit gaat niet goedkomen als ik dit ga delen met hoe ik hierover denk."
Dus ik heb degene gemaild waarbij m'n zoon speltherapie heeft.
Ik hoop dat ze vooral René daar ergens iets in kan betekenen.
Want dit is gewoon niet voor kinderoren bestemd!
Dit maakt me zo kwaad! Laat hem lekker kind zijn.
Ja kom je aan m'n kind, maak je mij echt goed pissig.
En het meest kutte van allemaal, ik kan hier gewoon echt verdomd weinig aan doen!

Kon ik het maar zo regelen dat m'n zoon naar z'n vader kon wanneer hij dat zelf wil.
En ik alleen daarin voor het zeggen heb, want die ex van mij neemt z'n verantwoordelijkheid niet.
Het enige waar hij goed in is, is werken, eten, commanderen en slapen.
En het enige waar ik aan dacht was: Je was destijds een waardeloze vriend, wees geen waardeloze vader.
Want z'n vriendin regelt alles, praat meer met m'n zoon dan dat de vader van m'n kind doet.
Ik vertrouw ze allebei niet.
Maar ik moet wel, maar dit alles helpt totaal niet mee.

Ik wil dat deze stress & spanning stopt.
Momenteel ben ik ook nog verkouden geworden, ben bang dat de spierspanningshoofdpijn weer op komt.
Ik hoop gewoon dat het allemaal rustiger word.