moeder in het buitenland.

Ik voel me zo kut. Zo ongelukkig. Ik kan het gewoon niet begrijpen, heb geen vertrouwen, ben bang dat ik mijn moeder niet meer zal zien en dat onze band zal vervagen. Bang om haar, waar ik zoveel met heb meegemaakt, te verliezen. Ik ben bang dat ze mijn kinderen later niet ziet opgroeien, dat ze er met belangrijke dingen niet zou kunnen zijn, dat ze me vergeet..
Ik mag haar niet ongelukkig maken door te zeggen dat ze bij me me moet blijven, ik mag haar niet ongelukkig maken door haar steeds weer mijn tranen te laten zien. Ik mag haar niet ongelukkig maken door te laten zien dat ik hier ongelukkig van wordt. Zij heeft eindelijk haar liefde gevonden, jammer genoeg in het buitenland, maar ik wil geen gevoel hebben dat ik twee tortelduifjes uit elkaar trek, omdat ik het niet aan kan. Toch wil ik zo graag dat ze bij mij blijft, dat ik haar niet uit het oog verlies, dat ik altijd bij haar deur kan aankloppen. Dat kan dat niet meer, moet ik bellen, of msn'en, of sms'en. Ze is al zo ver gekomen, ik mag haar niet tegen houden. Als zij gaat, ik ongelukkig. Als ze niet gaat, is ze zelf ongelukkig. We hebben zo vaak gepraat, we praten nog steeds. En nog steeds raakt het me diep. Ze zegt, al is het naar maastricht 3 uur rijden. En intotaal naar Italië ook, dan is dat toch niet lang. Daar heeft ze ook gelijk in. Maar het klinkt gewoon gelijk zo anders. Ze gaat na mijn examen, ik wil ook geen vaste datum weten, anders gaat het mijn examen beïnvloeden, dat wil ik niet. Doet het nu ook wel een beetje maar het is gewoon beter zo.

Een moeder in het buitenland, een moeilijke keuze voor haar, een moeilijke acceptatie voor mij.