Moeizaam!

Langzaam stap ik de deur uit, de zon schijnt zachtjes door de bomen, het belooft een mooie dag te worden. Na een korte treinreis kom ik uit bij hetzelfde bos waar ik ooit mijn longen uit mijn lijf heb geschreeuwd. Weer kom ik hier terug, om weer alles van me af te schreeuwen. Toch omdat het goed voelde, het me hielp op een manier die me beter doet voelen. De zon is langzaam weggetrokken en donkere wolken nemen zijn plaats in. De regen maakt deze plek alleen maar mooier, meer vrede en rust zal ik hier dan vinden. De regen zal mijn schreeuwen overheersen en mijn gedachten zullen rust krijgen. Een normaal mens zal ik nooit worden, een normaal mens bestaat ook niet. Wat is normaal eigenlijk? Wil dat zeggen dat ik je normaal vind, wie legt de regels voor normaal mens eigenlijk? Wie bepaalt wie er een normaal mens is en wie niet? Is niet iedereen normaal die tevreden met zichzelf is en trots is op de persoon die ze zijn? Ben je niet normaal als je niet trots ben op jezelf, maar soms andere karakterpunten willen hebben? Of is een normaal persoon iemand die in het midden zit van alles? Dus in het midden van druk en rustig, open en gesloten of sociaal of asociaal?
Ik werd voorheen nooit normaal gevonden, althans dat dacht ik. Ik was trots op de persoon die ik was, maar ik schaamde me voor de persoon die ik me voor deed dat ik zou zijn. Alleen maar voor een afwijzing van een ander, bang voor die ene afkeurende blik. Omdat ik bang was dat andere me raar zouden vinden en dachtn dat ik helemaal niet leuk zou zijn. Toch probeerde ik altijd positief uit te stralen, altijd te lachen en niks te laten merken. Van de pijn, het verdriet en de vele tranen die op mijn moeders schouders zijn gevallen. Toch, ondanks dat ik wist dat het soms niet handig was, mezelf te zijn. De opmerkingen te maken die anders ook zou maken, de dingen te doen die ik ook echt leuk vind. Toch altijd bang zijn voor de vernietigende gezichten. Sinds ik zelf geaccepteerd heb wie ik ben en weet dat ik er gewoon trots op kan zijn, ben ik ook daadwerkelijk wie ik ben. En het voelt goed, het voelt vertrouwt. Achteraf heb ik ook spijt dat ik het voorheen nooit gedaan hebt, want sinds het moment dat ik trots begon te worden op wie ik was, vanaf dat moment ben ik meer begonnen met leven. Kleurt mijn leven zich langzaamaan met mooie dingen, goede vrienden en er komt ook steeds meer orde in mijn leven, hoewel het op dit moment toch een grote puinhoop is, leef ik volop en geniet ik er volop van.


^LadyE