Moet er even uit.

Beste D,

Twee weken geleden was ik jarig. Ben overspoeld door felicitaties van vele vrienden en bekenden. Helaas hoorde ik niks van jou. Al 2 maanden is het stil..................


Dus.... ik begon met typen, ik krijg het maar niet voor elkaar om mijn gevoelens, frustraties, woede en vooral verdriet en teleurstelling te verwoorden. Ik ben weer eens jaartje ouder geworden, in paar weken wordt ik zelf ook vader van ons babymeisje. (druk met aftellen en alles voorbereiden...)

Ik vind het een moeilijk idee dat ik mijn eigen vader niet ken en mogelijk nooit echt leer kennen. Hij heeft eigen leven, eigen problemen en hij woont op 1000km afstand. We hebben geen band, nauwelijks contact en ik blijf maar naïef hopen dat het anders wordt.

Elke vakantie maar weer, het was heel erg gezellig en afscheid nemen doen altijd zo veel pijn want ik weet dat ik je dan weer paar maanden niet meer zal zien en vooral niet meer kan praten. Dan maar een keer accepteren.

Ik durf niet de confrontatie aan om tegen hem te vertellen hoe ik er over denkt dus kan hem weinig verwijten, kut viskeuze circel.

Ik heb me een ding voorgenomen waar ik mij 100% voor ga inzetten. Ik wil er wel voor mijn kinderen zijn.


--
Lucht even op. Nu Koffie!