Moments

Ik had de hoop dat het bij dat ene flirtmomentje zou blijven en dat bleef het ook.
Er was een dag dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik had ruzie met mijn man en baalde op dat moment enorm van hem. Mijn collega beurde me op en kon me weer aan het lachen maken.
Het was op dat moment dat onze ogen elkaar weer ontmoette en dit keer wist ik zeker dat ik het me niet had verbeeld.

Er speelde iets tussen ons. Ik denk dat op dat moment hij hetzelfde als ik besefte.
Dat wat er op dat moment ook speelde, het was wederzijds.

Vanaf dat moment leek de tijd sneller te gaan. Onze werkverhouding was nog steeds even goed maar het flirten werd ook veel duidelijker aanwezig.
Hij lachtte maar me en raakte me soms aan en ik deed hetzelfde naar hem..
Ergens wist ik dat het zo fout was waar ik mee bezig was en het enorm slecht zou kunnen aflopen maar ik kon hem niet uit mn hoofd zetten.

Nu weet ik dat ik hem eigenlijk al heel erg leuk vond. Hij was eigenlijk mijn type al had ik dat eerder nooit zo gezien.

3 weken geleden
Het flirten heeft zijn maximum bereikt. De spanning is overduidelijk merkbaar en als hij mij in mijn ogen kijkt dan word ik helemaal warm van binnen.
Als hij naar me lacht dan krijg ik rode wangen en als we elkaar per ongeluk aanraken dan krijg ik kippevel over mijn hele lichaam,
Ik weet dat ik verliefd ben.. Onderdruk het zover als ik kan maar deze man die haalt dingen bij me naar boven die ik lang lang gelede voor het laatst heb gevoeld.


Tijdens het einde van een pauze staan we met z'n 2en in de lift. We staan naast elkaar en als we onze hoofden naar elkaar toedraaien staan we net iets te dicht bij elkaar.
Op dat moment pakt hij mijn gezicht vast en kust me vol op mijn mond.Op dat moment trilt mijn hele lichaam en heb ik kippevel over mijn hele lichaam.
Het is zo fout.. Maar hoe kan iets zo goed voelen?

Vanaf dat moment zit ik in een tweestrijd. De strijd van mijn verstand en mijn hart.
Mijn verstand houdt me in de realiteit.. Bij mijn man en ons kind..
Maar mijn hart.. Mijn hart trekt me recht naar hem toe en wil alles opgeven om bij hem te kunnen zijn.

Na die dag spreek ik met hem af dat dit niet meer mag gebeuren. We hebben allebei een relatie waar we onszelf voor de volle 100 % moeten geven..

Al ben ik er later achtergekomen dat het veel makkelijker gezegd dan gedaan is.
Dit is morgen 3 weken geleden.. We zijn nu 3 weken verder en dingen zijn er niet makkelijker op geworden.
Ik geef hier nu openlijk (en anoniem) toe dat ik verliefd ben op een ander.
Een ander dan mijn eigen man.

Alles wat ik ooit heb gezegd in oordeel naar een ander moet ik terugnemen.
The heart want what it wants. Het is alleen de vraag of dit een fase is of dat het serieus is.