Mona Lisa

Het beeld van dat kleine meisje die zich optrekt aan oma’s bed staat me bij. Ik keek naar haar. Ze probeerde op haar nog geen 1 jarige beentjes omhoog te komen. Vasthoudend aan het bed. Wankelend om niet te vallen.
Maar iedere keer als ze eenmaal goed stevig leek te staan kwam daar die andere voet die haar weer omver duwde. Ze wankelde weer en verloor grip en kwam weer op de grond terecht met haar pamper billen. Die voet zat vast aan haar 3 jarige neefje die niet wilde dat zij zou slagen om op het bed te komen waar hij zat.

Dat beeld is me bij gebleven en dat is precies hoe ik me voel nu. Ik vecht tegen mijn buien en probeer eruit te komen. Omhoog te krabbelen, uit de mess die veroorzaakt is door ons. Ik zal niet zeggen door de ander want zoals dr. Phil zo mooi zegt…..It doesnt matter how flat you bake that pancake , it still has two sides. Maar iedere keer als ik denk bijna boven te zijn is daar die voet die me weer naar beneden trapt.

Ja positief blijven….en niet stil blijven staan…doorgaan….het komt goed…..blijf hoop houden. Het veel gehoorde advies. En ook het advies dat ik ook aan een ander zou geven. Waar ik ook zeker achter sta. Maar blijven terug zakken in die bagger hoe hard je ook probeert te vechten om eruit te komen is frustrerend. Dan wil ik maar één ding en dat ik die spreekwoordelijke middelvinger opsteken naar die zogenaamde positiviteit. Fuck all denk ik dan. Fuck him ook. En dan niet op de manier waarop hij het graag zou zien. Voor iemand die nooit een risico nam en niets aan het toeval over liet is het slopend om geen zekerheden meer te hebben. Of in elk geval een klein beetje zekerheid. Niet weten waar ik volgende week me bevind of welke shit er dan weer op mijn pad komt maakt me echt nuts.
Hij verloor mijn liefde maar ik verloor alles....mijn huis, mijn veiligheid, mijn stabiliteit, de kans om te zorgen voor mijn kinderen en mijn vertrouwen. En je staat er alleen in. Want het is niet uit te leggen aan een ander. Net zoals een ander het mij ook niet kon uitleggen eerder. Want als je positief blijft komen er vanzelf goede dingen op je pad. Blijf je in die negatieve spiraal hangen dan zal je alleen maar dieper vast komen te zitten toch?
Dus elke bui denk ik, oke, blijf hopen….er komt een eind aan dit gedoe. En dat geloof ik ook. Maar wanneer en hoe?? Ook dat niet weten maakt me gek.
Gek van binnen….dat dan weer wel want ik blijf rustig. Ik ben al rustig van aard maar nu uit ik me nog minder dan voorheen. En wat eruit komt is zoooo energie loos dat ik nog rustiger overkom dan ik al ben.

Maar van binnen is er madness. Doet me denken aan wat een oude vertrekkende leidinggevende schreef over mij.

De M van Mona Lisa. Glimlachend. Het heeft me altijd geïntrigeerd hoe je zo consciëntieus en hardwerkend achter je bureau zat. Uiterlijk heel kalm maar van binnen met veel temperament. En dat heb ik geweten. Van die kalmte bleef niks over toen we het over jouw persoonlijke effectiviteit kregen. Het was vuur wat er over me heen kwam. Ik heb bewondering voor je innerlijke kracht en jouw wil om het beter te maken voor jezelf. Daarnaast heb je een mooie humor. Ga vooral door met het onderzoeken naar wat jij wil. Ik gun het je daarnaast heel veel van het goede van het leven.

Het is idd vuur wat er nu ook van binnen brand en niet vanwege liefde maar boosheid. Het verdriet overheerst vaak maar ik ben eigenlijk zo boos. Nu de puzzel bijna compleet is raak ik bozer by the minut om wat het totaal plaatje laat zien. En ja ik weet dat ik er niet in moet blijven hangen maar ik staar naar dat compleet wordende plaatje en in plaats van dat de puzzelstukjes wat zouden moeten oplossen brengt het alleen meer vraagtekens.
Als je zelf niet op een zelfde manier in elkaar zit als degene waarvan je bepaalde acties niet begrijpt zijn het echter vraagtekens die blijven bestaan. Want je zult het waarom nooit kunnen begrijpen.
Nu nog leren om los te laten. Want ook dat blijkt een valkuil van me. Gevuld met modder waardoor ik steeds terug glijd en vast blijf zitten.

Maar het komt goed. Eens……