Monoloog #3
Ik heb spijt, spijt van alles.
Spijt dat ik me niet heb verzet tegen jullie, dat ik moest stelen, ookal was het iets wat verder niks uitmaakte.
Spijt dat ik me heb overgegeven aan de pijn, en me er telkens eraan liet herinneren door het letterlijk bij me te dragen.
Spijt dat ik beter van jullie had verwacht.
Maar waar ik geen spijt van heb, is dat ik jullie heb opgegeven, jullie dwongen me tot dingen wat ik niet wou, stelen, niet luisteren.
Alles wat ik gedaan zou hebben.
Niet alleen jullie zijn opgegeven, dat is verleden tijd, maar de mensen in het hede in mijn leven, heb ik ook opgegeven.
Omdat ze egoïstisch zijn, en zich dan nog vriedinnen durven te noemen, na mij te laten vallen.
Meredith, vrouw, 12 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende