Muerte?

Terwijl ik aan de telefoon ben met een verloskundige zie ik personeel van COA binnen komen. Ze gebaren dat het spoed is en ik breek mijn gesprek af. Er is een BHV oproep en COA wil graag assistentie van de praktijk.

Ik zie dat mijn collega nog met een consult bezig is en pak de noodtas. Mijn collega roep ik zo wel als het nodig is.

Aan gekomen bij de kamer van dhr ruik je het meteen. Bloed. De vloer, de wc, de deurklink, wasbak en het bed zit er onder. Voor mij staat een meneer. Hij dit vanaf zijn buik onder het bloed en terwijl hij daar staat zie ik het bloed van zijn tshirt druppen en de vloer word een paar rode kringen rijker.

Spreek u nederlands? Do you speak english?
'Espanol' zegt meneer en hij overhandigd mij een nagelschaartje met een mesje aan het uiteinde. 'Mentira?' zegt hij, al wijzend naar het bed.
Mijn spaans komt uit diverse series en de paar woorden die ik heb opgepakt uit liedjes maar ik begrijp dat hij vraag of hij moet liggen. 'Si, gracias' zeg ik.
Meneer trekt zijn shirt omhoog en ik zie dat hij zichzelf enorm heeft toegetakeld. Zo op het zicht tel ik al 15 insteken en 1 ervan sijpelt nog bloed en stolsels uit. Zo te zien is meneer al even bezig geweest met zichzelf, een aantal wondjes lijken alweer een paar uur oud. Ik verbaas me over het tafereel. Dat zo'n kleine stomp mesje aan een nagelknippertje notabene zoveel schade aan kan richten. Wat moet die man doorstaan dat hij zichzelf zo'n pijn wil doen.
'desear muerte?' (wens dood?) vraag ik aan meneer. 'No muerte, enformo cabeza, grito' zijn ongeveer de woorden die ik snap uit zijn verhaal. Niet dood, ziek, hoofd, verdriet, huilen.
Meneer kijkt gelaten en laat mij zijn buik even schoonmaken voor een korte inspectie. Pijn? dolor? auw?
De buik voelt soepel en meneer lijkt ook geen pijn te hebben. met een gaasje en wat druk is het bloeden zo gestelpt. Eindelijk is er iemand van COA die spaans spreekt en gaat het gesprek met dhr aan.
Ondertussen bel ik met de ambulance en mijn collega komt binnen. We meten de bloeddruk en hartslag. Het dossier word nog even uitgeprint en de vloer krijgt door mij een snelle poetsbeurt. Wanneer de ambulance komt volgt er een overdracht en wij vertrekken naar de praktijk. Er staan patiënten te wachten, we zeggen dat ze zo geholpen worden. 5 minuten.

Ik stop mijn collega en laat haar haar schoenen uit trekken. Ik trek de mijne ook uit en loop naar het washok. Terwijl ik het bloed van onze schoenen poets en de schoenzolen weer wit worden hoor ik dat er thee word gezet.

Even bijkomen voor we weer verder gaan met onze dag.

De gebeurtenis word geregistreerd in het dossier van dhr en opgeslagen. Net als in mijn geheugen. Dit is weer een ochtend die ik niet meer vergeet. En wanneer ik smiddags meneer terug zie komen vanuit het ziekenhuis zijn alle voorbereidingen getroffen om het verhaal van meneer hopelijk ten positieve te veranderen. Dhr is nu aan zet, met hulp van meerdere kanten.