My History.

Ik ben een beetje overstuur vanwege de AMK dus dacht ik, ik ga al mijn problemen nu in een keer van me afschrijven.

Mijn moeder kreeg na 2 jaar ongeveer nadat ik en mijn broer waren geboren heel erg veel stress en daardoor knallende hoofdpijn, daar slikte - nog steeds - pillen voor.
Toen ik wat ouder werd en wat meer dingen ging begrijpen wist ik dat dus ook, maar er waren problemen, aangezien mijn broer bijna elk jaar geopereerd werd vanwege zijn handicap.
Dus sinds ik 9 was werd ik depressief.
Eerst was het niet zo erg, omdat mijn vriendinnen me altijd opvrolijkte, maar die wisten natuurlijk nog niet rond die leeftijd wat depressie inhield.
We wisten hier thuis allemaal, dat ik wat meer ontwikkeld in dat soort dingen was omdat ik er midden in zat.
Rond mijn 10e werd het erger omdat ik werd gepest, toen een jaar niet, en toen weer wel.
Vriendjes in de buurt ging ook niet goed, zo zijn mijn vriendin een keer dat ze poep rook, toen mijn broer aan kwam fietsen (hij was altijd alleen omdat hij graag zelf in zijn eentje fietste) en tegen iedereen zei dat hij in een luier liep, maar ze wist ook wel dat dat vanwege zijn handicap was.
Ik was zo boos dat ik tegen ze schreeuwde en het tegen mijn ouders vertelde, mijn moeder ging naar haar moeder en haar moeder stuurde mijn moeder weg, terwijl haar kind mijn moeder vol schold.
Toen ik in groep 7 zat en 11 was werd de depressie zo erg dat ik vanaf dat moment me altijd misselijk voelde, ook dat nog steeds.
Maar ik kon dat niet aan, dus begon ik overal waar ik was een flesje mee te dragen, ik moest hem overal hebben, altijd vasthebben, anders was ik bang dat ik moest overgeven, en kon ik niet wat drinken om het weg te drinken.

Het werd zo erg, dat ik ging spijbelen, ik deed alsof ik ziek was om niet naar de school te gaan, wat ik een hel vond.
Mijn tante was er altijd voor me, toen nam ze me mee naar haar huis om me daarvan af te helpen, maar ik hield het flesje bij me.
Iedereen wist dat ik dol op dieren was aangezien we katten thuis hebben en in die tijd een hamster. (Toen 4, nu 7 en een konijn) Dus nam ze me 2 keer mee naar een kinderboerderij wat ik geweldig vond, ik weet nog dat ik bij Vlaamse Reuzen in de kooi mocht (grote konijnen) en ging ze met me praten, terwijl ik me op mijn gemak voelde.
Ik ging uit mezelf minder met mijn fles rondlopen, maar het duurde wel anderhalf jaar.
Op veel foto's zie je mijn flesje terug, op de grond of in mijn hand, dat vind ik zó erg.
Door mijn tante was mijn depressie iets minder geworden.
En ik ging naar groep 8, wat fijn was, omdat die kinderen die mij pesten weg waren, maar ik had steeds ruzie met de beste vriendin van een goede vriendin van mij, wat soms heel erg was.
Ik was soms zo gefrustreerd, het liep er altijd op uit dat ze huilde en ik op mijn donder kreeg, op een keer leek het net alsof ze partij moesten kiezen, alle vriendinnen van me gingen naar haar, waaronder mijn beste vriendin en uiteindelijk die andere vriendin ook.
Maar wat wisten zij nou van mijn depressie? Ik probeerde het ze duidelijk te maken, maar het lukte niet.

Thuis werden toen ik nog geen half jaar in groep 8 zat de problemen erger, mijn broer ging slechter, mijn moeder en mijn vader werd steeds boos omdat hij het ook lastig vond.
Mijn moeder lag altijd in bed met hoofdpijn waardoor we haar niet veel zagen, ze maakte ons teveel zorgen over ons, vooral om mijn broer.
Die ontzettende last van zijn rug kreeg en heup, er daarbij verschrikkelijk gepest werd, dat hij ook een hevige depressie kreeg en nog steeds heeft, en ging naar een gehandicapte school, die heel erg fijn is voor hem.
Ik ben ontzettend zelfstandig geworden daardoor, omdat hij meer aandacht moest krijgen.

In de eerste kwam ik bij mijn beste vriendin en nog 2 andere vriendinnen en het ging goed, en er kwam nog een meisje bij die alles zei wat ze wou.
Waarbij ik regelmatig woorden naar mijn hoofd gegooid kreeg als: aanstelster, zeiker, zielig doener. Allemaal vanwege mijn hevige depressie.
Aan het einde van het jaar gaf ik die andere meisjes een paar blaadjes met mijn gevoelens, die boos werden, omdat ze nooit hadden gedacht dat ik zo over ze dacht, wat er ook in stond.
Het is wel goed gekomen, maar het is niet meer hetzelfde.

Begin het tweede jaar. Nu.
Mijn enige opa die ik nog heb, ging het ziekenhuis in, met een dubbele longontsteking, wat snel lijdde dat ze dachten dat hij doodging, maar hij ging niet dood! Ik was zo blij, maar ik was geen enkele keer naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik ze niet zo wil herinneren, een keer na therapie gingen we er toch heen, want hij vroeg steeds naar me, en hij was er nog steeds niet helemaal bij, maar hij was zó blij, dat hij God bedankte, wat hij bijna nooit deed.
Vanaf toen kwam ik elke dag tot hij eruit kwam, ook mijn verjaardag zag ik ernaar uit om hem te zien.
Mijn nicht kende ik toen 1 jaar, vanwege een lange ruzie in de familie daarvoor niet, ze had al 1 keer borstkanker gehad, en had dat overleefd, in deze tijd ook de 2e keer overleefd. Maar toen na opa, kreeg ze kankercellen in haar weefsel, dat verspreidde door haar hele lichaam, waaraan ze werd opgegeven en eind November overleed. En we kwamen erachter dat we (ik en mijn broer) ik haar testament stonden. Zelfs voordat we haar kenden! We kregen haar vreselijke verleden te horen.
Het was ontzettend emotioneel. Zelfs voor mijn vader, die nooit zijn verdriet laat zien.
En nu, op Valentijnsdag, ging mijn allerliefste oudoom dood, dat was de doorbraak, ik kon niet meer.

Nu kregen we te horen dat mensen van mijn school, mijn moeders therapie, mijn broers school een oproep hebben gedaan bij de AMK, maar we willen niet, we willen onze eigen methodes doen, die we fijn vinden.
Therapie was net afgelopen voordat het gebeurde met mijn opa, en het duurt altijd even voordat we dan weer konden, logisch dat we neervielen!
Therapie waar ik therapie heb vind ik het fijnst, het is ongezond voor ons om bij ons huis weggehaald te worden, waar we ons altijd veilig hebben gevoeld, en onze katten die we altijd hebben die ervoor ons zijn (ja).

----------------------------------------------------------------

Sommige kleine dingen heb ik eruit gelaten. Ik bega niet weer dezelfde fout als bij mijn vorige account.
Het moest er even allemaal uit.