my personal mountain?

daar ben ik weer.
eerlijk gezegd zou ik niet weten waar ik over moet schrijven.
Ik heb vorige week dan eindelijk wat naar hem gestuurd, maar nooit meer wat terug gekregen.
Daar zal hij ook wel weer tientallen smoesje voor hebben. Interesseert me eigenlijk ook niet veel meer.
Kan het steeds beter van me af zetten. De eerste week zat ik namelijk nog op een reactie van hem te wachten.
Maar nu weet ik beter. Ik ben in ieder geval blij dat ik het lef had om mijn gevoelens naar hem te sturen. Dat ik niets terug krijg van hem, tuurlijk.. is wel een beetje jammer. Maar ik merk wel dat ik weer een hele grote stap heb gemaakt. VOOR MEZELF. ja, blijkt dat ik het af en toe toch kan.. Dat.. hele 'aan jezelf' denken. ik vind het heel moeilijk om aan mezelf te denken namelijk. Ik word blij van andere mensen blij maken. en nu ben ik niet super blij, maar wel super trots. Mij kennende, heb ik er natuurlijk maanden over nagedacht om eindelijk mijn gevoelens op papier te zetten. En na zoveel maanden heb ik het ook echt verstuurd!

Dus misschien was dat het gewoon. Misschien moest ik gewoon leren om mijn gevoelens te uiten. Hoelang ik er ook de tijd voor neem. Ik bedoel nu is er voor mij heel wat duidelijk. Ondanks dat ik niets terug kreeg.
In het begin dat ik niets terug kreeg, bleef ik excuses voor hem bedenken. Maar nu zijn we 2 weken verder en zijn mijn excuses voor hem op. Dus ik laat hem ook doen. Normaal als ik weer eens niets terug kreeg, ging ik altijd verder met een ander doelloos verhaaltje. Zodat we toch weer contact hadden. Nu stuur ik niets. En blijft het stil, ook van zijn kant.

Het enige waar ik nu aan denk, is dat we een jaar zo close zijn geweest, maar dat het dus achteraf.. gewoon shit betekent voor hem..