my story

Dat is een lang verhaal. Al van vroeg af aan is dit niet over rozen gegaan.
Op de basisschool nooit echt gepest geweest, maar het was een echte groepjesklas. Die in al die jaren nooit veranderd zijn geweest en laat ik nu net iemand zijn die nergens bij hoorde, ik was dus altijd het buitenbeentje van ieder groepje. Op kinderfeestjes werd ik bijna nooit uitgenodigd, want iedereen mocht altijd maar zoveel kindjes uitnodigen. Maar ik gaf daar niet zoveel om, ik kon immers ook prima alleen spelen. Maar als ik er nu soms over na denk dan word ik er gewoon verdrietig van! Daarna de middelbare school, ik bloeide op. Kreeg "echte" vriendinnen en hoorde er eindelijk is echt bij. Ik was begonnen op VMBO-kader maar mocht al vrij snel naar de theoretische leerweg, ik had besloten om dit niet te doen, want het nu net naar mijn zijn, waarom zou ik nu switchen. toen het schooljaar voorbij was,mocht mijn vriendin ook hogerop. samen besloten we, we doen het! helaas kwamen we niet bij elkaar in de klas en verloren we elkaar een beetje, In mijn nieuwe klas maakte ik nieuwe vriendinnen, toen ik in de 4e kwam de zitten, mijn laatste jaar dus, besloot ik dat ik toch wel heel mooi in mijn gala jurk wou en dus absoluut moest afvallen (achteraf had ik een perfect gewicht) Toen ik klaar was met mijn eindexamens ging ik er vol voor om af te vallen en het lukte, op de dag van mijn gala was ik inmiddels al 7 kilo afgevallen. Maar daar hield het niet mee op, ik ging maar verder en verder. Totdat ik echt ernstig ondergewicht kreeg, ik had niet echt anorexia, maar ik wandelde wel fanatiek en iedere dag ging er een stemmetje in mijn hoofd: van dit is het eetschema en meer mag je niet eten.Als ik meer at dan kotste ik het uit totdat ze in het ziekenhuis tegen me zeiden het is de keuze of je komt aan of we gaan je binnenkort opnemen. het belletje ging rinkelen, wat ik deed kon niet. Maar ik had er erge moeite mee. Toen ik naar het MBO ging, was ik nog steeds een botje. Maar ik kreeg het er steeds moeilijker mee om mijn "eetschema" vol te houden want ik stond iedere morgen om 4.30 op en ik mocht mijn eerste maaltijd pas nuttigen om 12.00 uur, waardoor ik de lessen ook amper kon volgen, want daar was ik veel te slap voor. Ik kwam ook pas laat thuis, want de school duurde meestal tot 17.30 uur en voordat ik dan thuis was, was het 19.00 uur. Dan pas nuttigde ik mijn avondmaal. tussen de middag at ik helemaal niks. Tot overmaat van ramp, kwam ik er ook nog achter dat dit niet de studie was, die voor mij geschikt was. Daardoor besloot ik om dit eerst tegen mijn moeder te zeggen, zodat we het samen tegen mijn vader konden zeggen. Toen het er eenmaal uit was en mijn ouders het hadden geaccepteerd zijn we gaan kijken wat dan wel een juiste opleiding voor mij was, uiteindelijk waren we er uit. Ik begon aan deze studie en mijn schooldagen waren een stuk korter en begonnen sowieso later. Doordat ik meer thuis was en me dan soms verveelde( omdat andere vriendinnen wel hele dagen school of stage hadden) ging ik toch weer meer eten. Ik besefte weer hoe erg ik snoep gemist had en kon er niet meer mee stoppen, ook was mijn beweging een stuk minder, want daarvoor had ik weer minder tijd. Ik kwam kilo's aan en dit maakte me dan weer verdrietig, ik zocht de troost bij eten. Heel slecht en waarom weet ik niet. Daarna raakte ik een vicieuze cirkel, waar ik op de dag van vandaag nog steeds niet uit ben. Ik weeg nu meer dan voor dat ik met het hele gebeuren van afvallen begon. Ik voel me zelf zo dik en lelijk, heb ong. maatje 40 en mijn vriendinnetjes allemaal maatje 36. Als we op stap of zo gaan dan voel ik me nog dikker, want iedereen is dunner. Daardoor laat ik regelmatig het alcohol in de kroeg staan, want ik weet dat dit ook een enorme dikmakker is. De volgende dag, denk ik dan weer wat voor leven heb ik ook, ik kan nergens meer van genieten. Ik weet wat ik moet doen, om het te veranderen. Maar het lukt me gewoon niet. Toen was ik heel strikt voor mezelf om me aan het eetschema te houden, maar als ik me aan dat eetschema houdt dan gaat het ong een week goed en daarna heb ik weer 2/3 dagen dat ik me vol eet aan koekjes, boterhammen met hagelslag, chocolade en drop. Ik beslis dan oke morgen gaan we het opnieuw proberen en deze keer lukt het, maar het lukt nooit. Ik word zo wanhopig, ik zonder me steeds meer af van de buitenwereld, omdat ik nergens meer echt van kan genieten. Soms word ik er gewoon bang van, want ik weet als ik dit niet verander dan blijf ik nog jaren ongelukkig. Met mijn vriendinnen kan ik het er niet zo goed overhebben, ze weten niet zo goed wat ze op zo'n moment moeten zeggen en zeggen dan maar vluchtig: meid, je ziet er zo goed uit! Maar ik wil gewoon ook in maatje 36 passen en het allerbelangrijkste gelukkig zijn: want dat ben ik nu absoluut niet