my story

Hey ik ben loseyourself,

Ik verhuis naar Luxemburg. Maar daar ben ik echt bang voor. Een nieuwe taal, een nieuwe thuis, nieuwe school en al je vrienden die je moet achterlaten. Het maak Me bang. Hieronder kan je mijn verhaal lezen van de afgelopen dagen maar ook enkele herinneringen aan vroeger.

1 augustus

Vandaag heb ik na een lange maand eindelijk nog eens mijn vriendinnen gezien, en ik heb mezelf leren kennen.
Ik had juist de laatste maanden voor ik waarschijnlijk de meeste mensen nooit meer zou zien, mijn angst aan de kant gezet. Ik sprak weer, kon weer lachen en vocht om mijn vrindinnen niet nog eens te verliezen zoals dat al vele keren was gebeurt. Ik was niet meer dat verlegen meisje dat niets zei omdat ze dacht dat het verkeerd was, het meisje dat opgaf wanneer alles even tegen zat en blij was als iemand eens naar haar lachte of iets zij, dat bang was om een groep te kiezen omdat ze dacht dat iedereen vond dat ze er niet bijhoorde. En dat meisje was terug vandaag ze was bang om iets te zeggen en bang om op de voorgrond van een foto te staan omdat ze de foto zou verpesten en de herinnering aan de goede sfeer. Hadden ze dat nou echt niet door wat ze deden? Me zo onzeker maken en dan een opmerking geven dat ik niet zo stil moet zijn en ook op de foto mocht. En op het einde zei mirthe dan dat ze nog wel iets zou laten weten wanneer we nog eens zouden afspreken. Maar wat had ik nu gedacht? Dat ik er eindelijk bij hoorde? Ik denk op dat moment wel. En als ik dan op de fiets zat op weg naar huis dacht ik waarom ik er zelfs nog maar had aan gedacht dat ik ook mocht komen. En ik was het zo beu om alles wat ik voelde te verbergen achter dat nepglimlachje dat toch elke dag weer op mijn mond verscheen alsof ik geen gevoelens had. Dus ik begon harder en harder te fietsen, de wind sneed in mijn gezicht en de tranen vloeiden over mijn wangen. Waarom was ik toch zo dom geweest? En waarom blijf ik toch hopen dat ze op ooit op een dag gaan apprecieren wie ik ben? Wel, dat antwoord is simpel. Omdat ik ook maar een mens ben en vrienden nodig heb in tijden dat het moeilijk gaat.

2 augustus

Ik vraag me nog steeds af waarom ik dat geloofd heb. En ik wacht toch nog altijd stiekem af dat ze toch iets zou sturen.

3 augustus

Vandaag moest ik naar opa. Ik heb de laatste bladzijden van een van de mooiste boeken in mijn leven gelezen 'three amazing things about you - Jill Mansel'. Ik wacht nog steeds op een bericht van mirthe maar de hoop is al lang weg. Ik kreeg ook een bericht van sien dat ik deze week wel eens mocht gaan zwemmen bij haar. Ik was natuurlijk heel blij maar toen ze niet meer antwoorde wist ik dat ik voor niets had gewacht op een bericht. Ze zaten nu waarschijnlijk gewoon in de kamer van mirthe te lachen en te roddelen terwijl ik hier hopeloos zat te wachten op een bericht.

4 augustus

Mijn vermoeden was juist, toen ik deze avond mijn instagram opende zag ik een foto van drie lachende meisjes aan het zwembad. Terwijl ik het thuis moeilijk had niet in tranen uit te barsten. Ik heb nu wel afgesproken met sien dat ik blijf slapen en dat we samen zouden gaan zwemmen. Maar zou ik hier met haar over kunnen praten? Ik denk het eigenlijk niet. Maar proberen en hopen dat het werkt kan ik altijd.

5 augustus

De dagen tikken snel door. Ik ga morgen slapen bij sien! Het is jaren geleden dat ik nog bij iemand ben blijven slapen buiten dan bij francesca een paar maanden geleden. Ik had vandaag weer met mijn eetproblemen te maken, ik vind mezelf dik maar andere mensen zeggen van niet. Dus zeg ik maar tegen hen dat ik dat ook vind. Maar zelf heb ik het er erg moeilijk mee sommige dagen lieg ik dat ik heb gegeten en gedronken terwijl dat niet waar is. En andere dagen prop ik me vol met snoep en koekjes, maar later voel ik me daar weer schuldig over dat ik dan dagen weer niets eet en mezelf dwing te sporten en tot het uiterste te gaan. Wat veel pijn doet. Maar ik kan er niets aan doen, er is iets in mij dat knapt als ik 'te veel eet'. Ik denk dan dat mensen me dik gaan vinden en dat ik al mijn vriendinnen ga verliezen. Het is heel moeilijk om daar mee om te gaan. Maar ik ga proberen te dieeten en te sporten, geen koekjes of snoep meer te eten en niet meer onnodig vet en veel caloriën te eten. En misschien voel ik dan minder de behoefte me zelf tot het uiterste te drijven. Ik hoop het echt. En ook dat mijn vriendinnen die dit misschien gaan ontdekken me daar in gaan steunen en niet meer zeggen dat ik niet dik ben want het helpt niet.

6 augustus

Heb een leuke tijd gehad met Sien. Maar ik begin nu meer en meer te beseffen wat ik ga verliezen. We hebben gepraat over Linde, en sindsdien heb ik geen idee wiens kant ik kies. Ik ga Linde wel steunen want dat heeft ze wel nodig, ze heeft het moeilijk en dan laat je niet zomaar iemand vallen. Maar Sien heeft ook wel gelijk. Oh god, ik weet het niet meer. The notebook is een van de mooiste films die ik ooit heb gezien. Het herinnert je aan hoe hard het leven soms wel niet is. Maar tegelijkertijd ook heel mooi, en dat je nu soms eenmaal door een harde periode moet gaan om uiteindelijk de mooiste momenten te beleven. Het leert je ook dat je nooit iets mag opgeven wat veel voor je betekend ook al is het moeilijk, en dat liefde soms voor ewig is.

7 augustus

Gisteren avond hebben we nog veel gepraat. Over wie wat voor ons betekende. En ook over mijn verleden wat heel moeilijk was. Kaat betekent nu ik er eigenlijk heb over nagedacht bijna niets voor me alleen op de fiets kon ik altijd op haar vertrouwen maar op school spraken we bijna niet met elkaar. En Mirthe was eigenlijk ook niet zo veel voor mij maar ik ben wel iets schokkends te weten gekomen. Dus ik was eens aan het samen fietsen met Linde, Sien, Kaat en Mirthe. Maar die dag had ik niet veel zin om veel te zeggen, dus ik fietste maar gewoon naast hun. Tot op het moment dat Mirthe begon over een feestje dat ze ging geven. Ze overliep iedereen die meefietste en zei dat ze mochten komen, maar mijn naam kwam niet aan bod. Dat vond ik zo zo erg dat ik zo snel mogelijk van hen ben weggefietst. Tot ik aan het station kwam en Mirthe me inhaalde. Ze zei me dat ze me niet had zien fietsen en daarom niet doorhad dat ik er ook was, ook al fietste ik naast haar. Toen vroeg ze of ik ook zin had om te komen. Ik wist niet wat ik moest zeggen ik was kwaad op haar maar ik wou ook zo graag komen. Dus zei ik haar dat ik super graag zou. Daarna ben ik gewoon doorgefietst en heb ik er een beetje over gepraat met Kaat. Nu deze nacht heb ik er ook over gepraat met Sien en zij zei dat Mirthe. Na het voorval had gevraagd aan haar of ze mij ook zou uitnodigen. En toen heeft Sien ja gezegd. Maar waar het om draait is dat Mirthe toen zei 'die was super blij toen ik da vroeg, ik vond da echt erg'. Toen Sien dit vertelde was ik aan het wenen 😢. Nu weet ik het gewoon nu meer. Da was zo lief van haar. Uiteindelijk is het feestje nooit doorgegaan. Meer het was het gebaar dat telde.

9 augustus

Het was een rustig dagje vandaag. Maar ik probeer er nog altijd uit te komen. En er is ook nog een andere herinnering aan een andere keer dat ze me hebben laten staan. Het was de dag na de kerst examens. De vorige dag hadden we afgesproken in het stad. We hadden veel gepraat maar moesten dan uiteindelijk afscheid nemen. Maar toen zei Sien: 'we hebben morgen nog eens afgesproken. Heb je zin om ook te komen?' De volgende dag ging ik naar de afgesproken plaats op het afgesproken uur. Maar er is nooit iemand komen opdagen. Dus ben ik doorgelopen naar de kerstmarkt. Toen ik iemand belde om te zien waar ze waren hoorde ik allemaal giechelende meiden op de achtergrond. Maar het ergste was nog wel dat ze zei dat het niet de bedoeling was geweest dat ik kwam. Het was blijkbaar tegen het meisje dat naast mij stond toen we het afspraken dat ze het had gehad. Dus wandelde ik alleen de kerstmarkt af. Met tranen in mijn ogen. Na een tijdje viel er mij een luidruchtig groepje op, het was Sien en het meisje dat naast mij had gestaan met al de andere meisjes. Het was zo moeilijk dit aan te zien. Met tranen in mijn ogen en een slecht gevoel keerde ik terug naar huis. Er waren veel berichten van mensen die hun excuses aanboden maar dat het niet de bedoeling was geweest dat ik kwam. Maar nog steeds was ik er kapot van.

Liefs loseyourself