Na het goedmaken

Ok, hij snapt wat ik bedoelde.
But now I feel super bad omdat ik zo reageerde.
Ik weet waar mijn reactie vandaan komt dat is nog het ergst van alles.
Altijd weer die stomme angst die zich meester maakt van mijn brein en mijn logische kant compleet lam legt..

Bang om iets fout te doen..
Bang om voorgelogen te worden..
Bang om iets kwijt te raken..
Bang om niet goed genoeg te zijn..
Bang om niet meer leuk gevonden te worden..
Bang om mensen af te schrikken..
Bang om mensen dichtbij te laten komen..

En in die angst raak ik soms de realiteit kwijt.
Alles wat er gebeurt zodra ik ben overmeesterd door mijn angst zie ik niet meer helder.
Alsof er een filter over mijn ogen en oren is geplaatst die bij alles alarmbellen laat afgaan.
Zelfs al stond ik in het recht om voor mezelf op te komen, Als ik gewoon normaal was geweest dan had ik niet eens iets gedacht van wat mijn lieve R heeft gedaan.

Ik voel me echt een zwakkeling; De mislukte creatie van mijn ervaringen.
De angst maakt altijd plaats voor woede.

Woede gericht op het GGZ, dat mij in mijn jeugd echt heeft tekortgeschoten.
Woede gericht op mijn ouders, die mij niet die veilige basis hebben kunnen (willen?) geven.
Woede gericht op andere mensen uit mijn omgeving, die mij geschaad, misbruikt en gebroken hebben.
Woede gericht op de mensen die alles zagen gebeuren maar niets deden.
Woede gericht op mezelf, dat ik niet gewoon fucking door kan gaan met mijn leven en me laat tegenhouden door iets onbenulligs als angst! Dat ik niet sterker ben dan dat! Dat ik daar niet boven sta!
Woede gericht op de tijd, die zo langzaam en veel te snel tegelijk gaat.

Ik wil gewoon EINDELIJK beginnen aan MIJN traject.
Ik wil gewoon eindelijk dat ze naar MIJ luisteren en dat ze wat ik zeg serieus nemen en niet verkeerd interpreteren.
Ik ben niet te interpreteren.
Ik ben door veel te veel getekend.
Ik weet niet eens waar ik zou moeten beginnen als ik mijn hele verhaal moet vertellen.
Net als ik denk ergens een logica in gevonden te hebben dient een nieuwe nog meer fucked up herinnering zich aan.
Net als ik denk alles besproken te hebben blijkt er meer te zijn of meer te komen.

Ik sta 24/7 op scherp.
Ik kan niets laten voor wat het is.
Ik kan niets uit handen geven, want stel je voor dat ik even ergens geen controle over kan uitoefenen.
Ik kan niet stilzitten en genieten van niks, om nog maar te zwijgen over wat er in dat ADD brein van mij rond gaat.
Soms denk ik; kon ik maar terug in de tijd, dan zou ik alles anders en beter doen.
Maar dan denk ik al snel; wat als alles niet gebeurt was en ik daardoor nooit het pad van H en R zou hebben gekruist?
Zij zijn de eerste mensen die zich een weg door mijn chaos wisten te banen en door dat luchtdicht afgesloten pantser rond mijn hart heen konden breken.
Ok, naast mijn princessjes dan, mijn kindjes waren de aller aller aller eerste.
Maar met die mensen in mijn hart, was er dus iets wat mij kon raken.

Ik laat dit nu al een aantal weken tot me doordringen.
M zorgt voor M, dat is altijd de deal geweest.
Opeens was het M zorgt voor L en L en is als de dood dat verkeerd te doen.
Alsof dat niet genoeg was werd het M zorgt voor L en L maar óók voor H en R!
Fuck!
Nog meer wat ik fout kan doen!
Dat niet alleen, maar het binnen laten van mensen betekent dat ik hen complete macht geef over mij.
Ik bedoel dat in de zin van: met 1 woord kunnen zij mij maken of breken, just because I fucking care.
If I don't care, stuff can't hurt me.
But now I do, en het doet me al pijn voordat er iets aan de hand is.

Ik vraag me af en toe af of dat ik gek aan het worden ben.
Misschien ben ik wel gekker dan ik dacht..

Zucht, ik zou wel even willen stoppen met al dat denken, mijn hoofd barst zowat uit elkaar.

Liefs, M.