Naamloos verhaal I

Ik ben begonnen een soort verhaal te schrijven over wat er nu precies gebeurd is tussen mij en mijn ouders. En dit is de inleiding... Ik vraag me echt af of het nu goed geschreven is of niets, dus graag kritiek over de schrijfstijl! (Het is bedoeld als spreekverhaal, niet een of ander elitair epistel aan iemand.)




Onder het genoegen van een joint schrijf ik deze eerste woorden. Het is geen goede zaak dat ik verdovende middelen gebruik, daar ben ik me van bewust. Toch is het niet het feit dat ik ze gebruik, maar de oorzaak erachter die me dwars zit. Dezelfde oorzaak die me er toe aanzette een documentje te openen en te beginnen met schrijven. Het begon allemaal negentien jaar geleden…

Ik werd geboren. Zomaar, opeens was ik er. Vanuit het niets, omdat mijn ouders negen maanden eerder zich een avond niet in konden houden. Ik had geen weet van wat er voor mij was gebeurd, wat de mensheid had bereikt en dat ik überhaupt tot diezelfde mensheid behoorde, dat ik ergens in een tijdlijn was geplaatst en mijn deel moest uitzitten tot de dag dat ik zou sterven. Als ik terug zou kunnen gaan naar die dag, en iemand of iets aan mij zou vragen of ik daadwerkelijk wilde beginnen aan dit leven, weet ik niet of ik wel ja zou zeggen. In plaats van antwoord geven op die vraag, hield ik mijn ogen stijf dicht en krijste mijn longen vol met lucht. Dezelfde lucht als de twee mensen die me op deze wereld vol pijn, gretigheid en oneerlijkheid hadden gezet.

De betreffende mensen, mijn ouders, die ik voor hun privacy maar Vati en Mutti noem, hadden al een ander kind op de wereld gezet. Je zou zeggen dat ze na de eerste, bij de tweede al wisten hoe ze alles moesten aanpakken. Voor mij, was er immers al een ander geweest die alles voor het eerst meemaakte. De eerste tandjes, stapjes en woordjes waren lang niet zo bijzonder meer, de spanning was er een beetje af. De zoveelste poepluier, nog meer slapeloze nachten en de aandacht van de familie en vrienden werden een sleur. Hoe anders hadden ze het moeten ervaren, daar ze liever een jongen hadden gehad dan nog een meisje? Zus deed ondertussen steeds meer dingen voor het eerst. Naar de peuterspeelzaal, vriendjes maken. Een middagje bij iemand anders spelen, wat normaal gesproken een oase van rust zou zijn, ware het niet dat ik nog altijd in de wieg lag. Niet dat Vati er veel last van had, hij was overdag toch werken. Hij kon alleen klagen over de nachten dat ik hem wakker krijste omdat ik honger had, hoe duur die luiers wel niet waren. Alleen in het weekend was er tijd voor de kinderen, als hij ten minste niet weer allemaal klusjes zat te doen voor zijn bedrijfje. Zus, daar had hij wel aandacht voor. Dat was zijn oogappel, zijn eerste. Helaas voor mij bleek ik anderhalf jaar later niet de laatste te zijn. Er kwam nog een telg bij, Broertje. De langverwachte zoon, die de familienaam door zou kunnen zetten via zijn bloed. De poepluiers werden weer interessant, want het zou de laatste keer zijn. De slapeloze nachten waren weer om over op te scheppen, de tandjes, stapjes en woorden werden speciaal geacht. Alles was weer bijzonder, alles weer speciaal. De aandacht van de familie en vrienden weer belangrijk. Zus ging naar groep drie, en Broertje zeek zijn luier vol. Allemaal grote momenten, die overschaduwden dat ik er ook tussen hing.

Nu zul je zeggen, dat mijn ouders mij natuurlijk niet vergaten. Dat ze wel van me hielden. En dat is ook zo. Maar hoe anders kan ik verklaren dat mijn ouders me tegenwoordig als een mislukking zien? Dat hun liefde grenst tot waar zij kunnen reiken? Hoe anders weet ik zeker dat ik niet door mijn ouders ben beroofd, dat ze me niet keihard in mijn rug hebben gestoken met wat ik dacht dat hun liefde was, hoe kan ik dan nog beslissen wat de reden is voor hun verraad? Ik zal het uitleggen. Allemaal. Stukje bij beetje zal ik uitleggen wat er gebeurd is, zodat ik het zelf ook beter kan begrijpen.