Natte... trein.
Terwijl de trein door de polder raast,
als mijn gedachten door onze herinneringen,
strijden druppels water op het raam.
De tweestrijd van het water
eindigd onder aan het raam,
wanneer de druppels één worden.
Het moment dat onze handen zich vastklampen
aan onze laatste, verdorde, strohalm.
Zo razen wij,
stilzwijgend tot schreeuwend van binnen,
door de realiteit die 'nu' heet.
Damn, laat het nooit meer regenen als ik in de trein zit. Ik ga er raar van schrijven.
Cheers,
Joint.
Joint, man, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende