Iran is # 1!!11!11!

Vandaag sta ik even aan de zijlijn om Iran aan te moedigen. Met vlaggetjes op mijn wangen, een grote schuimrubberen vinger met de tekst ‘Iran, number one!’ en probeer het volkslied heel hard mee te zingen. Niet wegens hun atoomprogramma, mensen die nog altijd in het niets verdwijnen of vrijheid van meningsuiting die alleen voor de ‘juiste’ mening geldt. Of gewoon hun algemene, vrij hoge, ‘Fuck you America’ houding, die trouwens wel gaaf is. Niet zo vreemd ook, want met uitzondering van het laatste fenomeen zijn de bovengenoemde feiten niet écht om voor te juichen.

Waar ik wel voor sta te juichen is een maatregel die al een tijdje geleden is genomen. Ik meen dat ik het bericht in november of december gelezen heb in de krant. Wat hebben die fijne mensen daar gedaan? Valentijnsdag in de ban! Of nouja, het is moelijk om een symbolische dag te bannen. Ze hadden natuurlijk wel 2 dagen 13 februari kunnen doen om vervolgens naar de 15e te gaan, maar zo ver ging het ook weer niet. Neen, alle kaartjes, speeltjes, cadeautjes en dingentjes die met Valentijnsdag te maken hebben zijn verboden! Ha! ‘Te commercieel te, westers ’ werd er geroepen. Uit het westen, ik geloof uit de Hallmark hoek, kwamen onbegrijpende, ontevreden geluiden. ‘A-romantisch, zulke dagen moet je het volk kunnen gunnen, wat een onzin!’ werd er geroepen. Eerlijk gezegd was dit ook mijn eerste gedachte, maar ik zou m’n zelf niet zijn als ik er nog weken over had lopen denken. Het verrast jullie misschien, maar stiekem ben ik wel een denkertje. Door het verbieden van deze prullaria ga je eigenlijk terug naar waar het allemaal om gaat. Twee mensen die elkaar willen vertellen wat ze voor elkaar voelen. Geen bedrijven die miljoenen verdienen aan het commercialiseren van een dag met zo’n fijne gedachten erachter. Back to the basics, haar of hem vertellen waar het op staat. Met een handgeschreven briefje, een roos en een hele boel lieve woorden. Dát is waar het om gaat. Iran heeft dat begrepen, en dat mag ik wel. Of zou Iran stiekem zo’n hekel aan de westerse wereld hebben dat ze haar commerciële rotzooi gewoon niet in haar land wil hebben? Hoe dan ook, Iran, today you are number one!

Bij deze wil ik ook iedereen oproepen om niet mee te doen aan die commerciële onzin. Een briefje, kaartje, dat is leuk. Een roos, heel mooi. Als je een roos haalt, sla dan de bloemen verkoper met de vlakke hand in het gezicht. Vijf euro voor een mooie roos, of ‘ie ze in Zuid-Chinees bronwater laat groeien. Nee mensen, doe vandaag maar normaal. Doe lief, maar normaal.

Cheers,

Join.