Net als toen...

Dat is dus ook weer zoiets wat ik niet snap. Ik ben bijna net zo bang voor het uitpakken als voor het inpakken. Ik kan dat helemaal niet! dan moet ik alles op een goede plek neerzetten, terwijl het misschien eerder heel ergens anders stond omdat ik niet meer weet waar het stond. En dan moet ik straks alles weer inpakken en daarna ook weer opnieuw uitpakken.


Ik ben gewoon bang, ik ben gewoon heel erg bang. Ik voel me in de steek gelaten, ik wordt gedumpt op een andere plek omdat ik hier niet meer mag zijn. Ik heb het niet goed gedaan, nu moet ik het beter doen, maar ik kan dat misschien wel helemaal niet. Ze moeten me niet meer, ze willen me niet meer. Ze kunnen me niet helpen, of ze willen het niet. Ik moet het alleen doen, terwijl ik dat helemaal niet kan. Ik ben bang, verdrietig, teleurgesteld en ik voel me gekwetst, het maakt me boos.


Ik ben bang, ik ben heel erg bang. Ik voel me onzeker en ik voel me alleen, terwijl ik dat niet ben. Toen was ik nog maar een kind, een meisje van veertien. Nu ben ik volwassen, dus ik zou er beter mee om moeten kunnen gaan. Het enige verschil met toen en nu, is dat ik emoties nu wel voel, dat ik weet dat ik ondanks het eenzame gevoel dat ik heb, niet alleen ben. (kan ik nu heel leuk opschrijven, want nu geloof ik daar wel in, maar dat kan zomaar weer weg zijn). Nu moet ik het ook zelf op kunnen lossen. Nu zijn er geen mensen meer die me in hun armen zullen sluiten om te kalmeren, om me te troosten en gerust te stellen, om me minder onzeker en alleen te laten voelen. De mensen opzich zijn er wel, maar ik ben nu zogenaamd volwassen en ik zou het zelf moeten kunnen. Maar de waarheid is dat ik het helemaal niet kan. Niet met dit soort dingen, dit soort dingen zijn zo'n beetje drie stappen te hoog verwacht voor iemand zoals ik ben. Ik zou willen dat ik wist wat ik nodig had om te kalmeren, om me minder onzeker, minder kwetsbaar en alleen te voelen. Maar ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer, ik weet alleen dat ik hoop dat S. het wel weet als ze me zondag gaat helpen uitpakken. Want ik weet het echt niet meer. Ik kan niet meer, ik ben op. Ik doe zo hard mijn best om die stoppen niet te laten knallen, dat ik niet meer weet wat ik nodig heb om al die emoties draagbaar te maken. Ik heb mijn handen vol aan de stoppen, ik kan ze niet loslaten, andere handen zullen mijn emoties draagbaar moeten maken. Maar ik weet niet hoe, ik weet niet hoe, ik wil niet voelen, ik heb mijn handen vol, ik ben zo kapot, dat ik het amper vol kan houden om die stoppen in bedwang te houden. Laat iemand me alsjeblieft helpen, laat me niet alleen, ik zie jullie niet meer, ik zie alleen die controle die ik vast moet houden, ik zie niet dat ik mezelf vast moeten houden, alleen die stoppen. Maar ik weet niet meer hoe, ik weet het echt niet meer.

Ik ben nu heel kwetsbaar
één verkeerde zet
dan is het breken en barsten
en is het over met de pret

Is het doei doei naar alle veiligheid
dag dag naar het vertrouwen
vaarwel naar alle hulp
waar ik altijd op kan bouwen

Maar juist dat vertrouwen maakt
dat ondanks alle tegenstromen
zo niet dan toch
het ooit wel goed zal komen