Never More.

Nee, dit is niet een tweemiljoenste Edgar Alan Poe quote, dit is real: Never more. Nooit meer.

Ik ga namelijk, nooit, nóóit meer om 1 uur 's nachts op zoek naar een midnight snack in de kelder. Dat heb ik mezelf vannacht afgeleerd.

Daar zat hij dan. Al zijn ogen op mij gericht. Volgens mij had hij allang door dat ik hem zou ontdekken, en als spinnen konden glimlachen, had hij er één van oor tot oor. Hij wist wat er zou gebeuren toen ik de toastjes pakte, bijna liet vallen en automatisch naar beneden keek.

Groot, dik en harig. Mijn maag keerde zich om en ik liet het pakje toastjes alsnog vallen, want mijn handen moesten zich preventief voor mijn mond houden. Mijn handen hadden gelijk. Er kwam een gil. Een hoge, schelle gil die na een halve seconde weer afstierf, toen ik doorhad dat het midden in de nacht was en gewone mensen sliepen en dus niet gestoord wilden worden in hun nachtrust. Stilletjes rende ik de kelder uit, het pakje toastjes achterlatend als een gewonde in de oorlog. In de keuken kwam ik op adem, duwde de deur héél zachtjes open en keek nog eens.
Zijn lichaampje was klein en dik, zijn oogjes zichtbaar en venijnig, maar de poten waren nog het allerengst. Als dikke, zwarte strepen op de keldermuur, kleine haartjes die je alleen kon zien als je goed keek. Natuurlijk wilde ik niet goed kijken, ik wilde zo snel mogelijk maken dat ik weg was. Maar toch deed ik het. Heel voorzichtig, van 10 meter afstand en mijn adem stokkend in mijn keel.

Ik heb de kelderdeur zachtjes dicht laten vallen, heb maar een pak (waarschijnlijk al over de datum) drinkyoghurt gepakt en ben mijn bed weer ingerend.

Never. More.