Nog 40 dagen

Ik dacht dat alles over zou zijn wanneer ik terug kwam van vakantie. Je zou dan immers gezien hebben dat ik je niet verraadden had. Ik zou bewezen hebben je vertrouwen waard te zijn en mezelf dat ik op eigen benen kon staan. Door op vakantie te gaan wist ik dat ik meer ervaring op zou doen en daardoor een stuk zou groeien, volwassen worden misschien wel. Niets bleek minder waar.

Nu ik terug ben gaan de ruzies gewoon weer door. Niet alleen met jou, maar thuis ook. Klap na klap moet ik verwerken. Dingen die ik in het verleden fout heb gedaan krijg ik opnieuw voor mijn voeten geworpen en ook dingen die me eerder niet verteld zijn, komen ineens naar boven. Het breekt me op.

Ik wil zo graag veranderen. Ik wil zo graag dat alles beter gaat, maar ik krijg er de kans niet voor. Door naar de ene te luisteren doe ik de ander pijn en andersom. De mensen die me het liefst zijn – waren – kunnen het minst goed met elkaar opschieten, dwingen me te kiezen tussen de een of de ander. Ik wil niet kiezen, ik zag het nooit eerder als kiezen, maar word nu gedwongen het zo op te vatten. Eerder dacht ik deze situaties te ontwijken als ik het iedereen maar naar de zin probeerde te maken, maar dat werkte niet. Daarna koos ik voor mezelf, te doen wat ik leuk vond, maar ook dat gaf dezelfde problemen. Nu? Nu weet ik het niet meer. Ik wil de situatie wel oplossen, ik wil wel weer lachen, maar eigenlijk heb ik geen idee hoe.

Als ik het niet weet, als ik het niet begrijp, hoe kan ik dan reageren zoals men verwacht? Als het verborgen wordt, hoe moet ik het dan zien? Ik weet dat ik niet alles vertel, maar verwijt mij dat niet als je het zelf ook niet doet. Gedraag je niet op een andere manier dan je, je voelt om me daarna te vertellen dat ik dom ben omdat ik dacht dat je van gedachte veranderd was. Jij denkt misschien lang over hoe je jezelf gaat gedragen en waarom, maar ik krijg dat gedachte proces niet mee.

Of ik nog boos ben? Ik was van het begin af aan niet echt boos, maar gekwetst en verdrietig. Op die vraag kon ik dus ‘nee hoor’ antwoorden, maar alleen omdat jullie er gigantisch naast zaten. Dit is de eerste zomer waar ik niet van kan genieten en alleen al die wetenschap verteld me dat er iets mis is, maar ik weet niet waar ik de oorzaak kan vinden.