Nog 93 dagen

Gisteren besefte ik ineens hoe ik mijn ‘oude en vertrouwde leventje’ aan het afsluiten ben. Waarschijnlijk begon dat al toen ik besloot naar Engeland te gaan, maar waren de veranderingen in het begin gewoon nog niet echt zichtbaar. Daardoor trof het me gisteren onverwachts: ik ga weg en dan zijn er dingen die ik nooit meer zal doen. Dat nieuwe hoofdstuk in het boek van mijn leven zal beginnen, maar ik weet nog niet zeker of ik er al wel aan toe ben en of ik er wel goed aan doe.

Gisteren was er op muziek een nieuw meisje, een vrolijk klein ding, dat automatisch aandacht opeist. Het is niet dat ik zelf zo graag in het middelpunt van de belangstelling sta, maar ik zag gewoon hoe mijn aanwezigheid langzaam wegvaagde. Ik zal er volgend jaar niet meer zijn en iedereen zal me al snel vergeten. Die wetenschap deed me pijn. Ik heb daar al zo lang gespeeld, dat ik dacht er deel van uit te maken, maar gisteren besefte ik dat je er alleen deel van uit maakt als je er bent. Zodra ik er niet meer ben, heb ik niet meer het recht om zo familiair met de mensen te praten. Behalve dat is het natuurlijk ook nog eens zo dat ik ze gewoon nooit meer zal zien.

Hetzelfde geldt voor andere dingen. Het is niet zo dat ik iedereen in mijn klas nou zo aardig vond, maar ik mis het vertrouwde gevoel door iedereen omringt te zijn. Met mijn beste vriendin in de klas te lachen, te weten wie wat voor een opmerking zal maken. Dat soort dingetjes en de onwetendheid over of volgend jaar wel echt zo leuk gaat zijn als ik hoop dat het is en of ik het überhaupt wel ga redden, maken me het oude missen. Ik vraag me af in hoeverre ik de ‘goede’ keuzes heb gemaakt. Zal ik later in mijn leven terug kijken naar dit moment en mezelf vervloeken voor het achterlaten van alles en iedereen?

En dan ook nog Yuki. Niemand gelooft het, maar ik ben echt verliefd, hij is ook gewoon zo’n schat, hahaha. Ik heb besloten dat ik sowieso deze zomer naar Japan wil komen, al moet ik daarvoor mijn ouders overhalen om mijn spaargeld te gebruiken. Volgend jaar blijft hij nog in Europa, maar hij zei misschien het jaar erop terug te gaan naar Japan. En ik weet nu al, dat als we tegen die tijd nog iets hebben, dat ik mee wil. Maar 10.000 euro per jaar is nogal veel….

He bah, ik ben het hele doel van dit verhaal kwijt, hahaha. Nou ja… waar het op neerkomt: ik ben nogal onzeker het oude af te sluiten, omdat ik niet weet of ik goed doe aan het nieuwe te beginnen.