nog meer tegen jou

in de tijd van de vlinder was het chaos
je werd wakker, litteken op je hoofd
linker kant net bij die inham
een rechte hoek, misschien niet meer dan een milimeter brede lijnen
hoofd pijn ? nee slechts die dromen over die dingen in je hoofd
je liep langs je toen nog hele spiegel,
of was ie al gebroken ? herinneringen zijn neit je beste ding
maar je zag het al in je eigen kamer
het litteken
je liep naar de badkamer, poetste je tanden en vroeg aan je vader toen hij binnen kwam of hij het ook zag.
je zag hem er naar kijken, zijn gezicht iets vertekenend
en hoorde zijn ontkenning
niemand zag het, stiefmoeder niet, vader natuurlijk niet, niemand op het werk
en pff in de trein wie let er daar nou op jou ? en zeker niet in die mate dat een litteken zou opvallen

niemand zag het, of wilde het zien

maar niemand geloofde jou theorie over de mug die door een gesloten raam vloog
of de vlinder die letterlijk uit je buik vloog,
dat was allemaal fantasie, niemand nam je serieus,
je was gek, totaal de weg kwijt.
maar de vlinder was echt, die was gezien door je collega's
die vreemd keken toen je em veilig naar buiten wilde brengen maar em niet kon pakken.
en echt hij kwam uit je buik.
jij zag het en je weet het zeker.

maar niemand gelooft je.

's nachts in bed verloren en alleen lag je daar
denkend aan het niets dat jij geworden was
en je keek, en zag de deken door je heen vallen
glad lag het op bed, en jij was verdwenen
niet dat iemand het gelooft
misschien je nichtje
of je ex die soms doods bang voor je was
en nooit zeggen ze hoe of wat, ze komen met vage verwoordingen
bang dat je ze voor gek verklaart

en vele dingen kunnen waanbeelden zijn
maar een waanbeeld fladdert niet door een winkel
en laat geen litteken achter op je voorhoofd

maar niemand die je gelooft
ook niet als je paranoid in de auto naast je pa zit
en je weet dat je wordt achtervolgd
je pa versnelt op rare punten, de auto achter jullie volgt precies
je vader stopt bij een supermarkt, waar hij nooit heen gaat
de auto achter jullie volgt, stopt en de passagiers volgen tot in de winkel
na de boodschappen de auto weer in
jullie rijden weg, en de auto die volgde volgt weer
tot voor het huis, daar rijdt het door,
maar jullie zwijgen, terwijl de angst in de auto nog dagen te ruiken is

en nog zegt je vader niks tegen je
slechts een smoesje over de boodschapjes

de wereld is eng waar in je leeft
niets is wat het lijkt
en als het is wat het is
dan maak je het wel zo als je dacht dat het was.

en nu ?
wat nu, is er een grens aan je gekte ?
of is dit normaal en ga je door
denkend dat iedereen jou wereld ontkent ?