Nogmaals. (3e keer.)

Dit is de 3e keer dat mama geflipt is, en ook is het deze keer wel goed afgelopen.
Ook al was mijn hart een stuk gebroken.

En het zijn steeds van die kleine dingen.
Mijn tante en oom waren hier gister en mijn tante is allergisch voor katten, aangezien wij 7 katten hebben moesten ze dus even uit de huiskamer. Mijn vader riep mij om een kat weg te halen.
Oké, prima. Ik ga naar boven met die kat, mams vraagt wat er was en ik vertelde dat de kat even weg moest.

Als mijn oom en tante weg zijn gaat mama naar papa en zegt: ''Geen kat van mij wordt zomaar weggehaald,''
En dat dit hetzelfde is als er iemand met een bontjas binnen wil komen die ook maar moet vertrekken. Ik zei toen: ''Dus mama, je wilt zeggen dat omdat iemand allergisch is en op bezoek bij zijn/haar familie wilt komen net zo goed weg moet blijven?''

Maargoed, papa wou slapen en wij allemaal, aangezien het al half 11 was. Mama wou het eerst uitgepraat hebben maar papa zei ook dat hij het uit beleefdheid deed en allergieën nou niet zo'n pretje zijn.
Mama had al duizend keer gezegd dat ze gewoon niet wilt dat de katten zomaar ergens weg worden gehaald.

Ondertussen was het 11 uur geworden en iedereen was simpel gezegd; DOODOP.
Mama nog steeds bezig en het werd steeds erger. Papa stuurde mijn broer en mij naar boven.
Ik was ergens mee bezig toen ik mama naar de bang hoorde lopen, ze zei niks.

Ik rende naar beneden en vroeg wat ze ging doen, met een glimlach in een poging mijn emoties weer te verbergen.
Ze zei dat ze weg ging, ik pakte alle sleutels van de kapstok, de tafels en lades, liep weer naar mama toe en zei ''Niet als ik alle sleutels heb''
Ze liep naar de deur en had ineens sleutels, deed de deur open en wou naar buiten gaan. Ik trok aan haar jas en probeerde de deur dicht te doen maar het lukte niet. Met tranen in mijn ogen nu stond ik een beetje aan mijn moeder te trekken.

Het was haar gelukt om naar buiten te gaan, waarna ik snelle acties ondernam en als een razende mijn slippers aan deed (waar ik nog steeds grote blaren van heb dus deed het veel pijn) en haar achterna rende. Mama was in haar nachtpon en ik in mijn slaapshirt en slaapbroek.
Zo liepen we over straat, pratend.

Ik bleef maar zeggen hoe ze mijn hart brak, en ik net zo goed op de grond dood had kunnen liggen. Ik zei ook dat ze papa's familie steeds zat af te kraken en zij zei toen dat zij zelf geen familie meer heeft.
Dat deed pijn en ik zei dat ze mij en mijn broer en papa heeft! Ik ben tenslotte een deel van haar!

Ik zei dat zich moet realiseren dat er mensen zijn die van haar houden, anders was ik nu niet achter haar aangerend. Maar door haar verleden kan ze dat moeilijk zien.
We zijn uiteindelijk weer naar huis gegaan en ze heeft in de huiskamer gezeten tot half 1. Papa slaapt in de huiskamer omdat hij al 4 hernia's heeft gehad en alleen met een leuning goed slaapt.
Ik ben ook in de huiskamer gebleven, niet gaan slapen, wachtend tot mama naar boven ging. Want ik liet haar niet zo instabiel alleen.

We gingen uiteindelijk naar boven en ze had een brief geschreven voor papa die ik had gelezen. Wat er moet veranderen. Prima.
Nu heeft ze vanochtend haar excuses aangeboden en om vergiffenis gevraagd aan mij en ik zei ja, ookal weet ik dat dit lang blijft hangen en het eigenlijk niet oke is.

Dit was de 3e keer van een discussie, en ze is wel weggekomen. Wie weet wat er had kunnen gebeuren.
Ik heb op straat gehuild, om 11 uur, mijn hart is gebroken en mijn moeder blijft zich verontschuldigen, zeggen dat ze het niet meer doet.