oeps extra uitleg bij mijn vorige verhaal

euhm tja dom van me... zit ik te shrijven over die dokter enzo.. maar heb ik nog niet echt uit gelegt hoe het komt en wat er aan de hand is... Dat zal ik dan nu ff doen (lang verhaal probeer het kort te houden)

Het begon toen ik 6 jaar was... ik ging samen met mijn tante en zusje naar de supermarkt... ik ben toen aan het winkelwagentje gaan hangen en toen viel ik samen met het winkelwagentje op mij op de grond (mijn zusje zat er ook in je weet wel in zo'n zitje)het wagentje kwam op mijn rechter bovenbeen / lies terecht... Naar een paar maanden vonden mijn ouders dat ik wel erg met mijn been trok en vaak klaagde over de pijn.. Ze zijn toen met mij naar de dokter gegaan. Die concludeerde een liesbreukje...

Men besloot mij te opereren maar tijdens de operatie zijn er complicaties opgetreden... Het bleek geen liesbreuk te zijn maar een dijbreuk (dit komt zeer zelden voor bij kleine kinderen) de chirurg dacht dat hij de breuk gevonden had maar hij sneed per ongeluk mijn bloedafvoer ader naar mijn hart door... na 4 uur was alles weer dicht gemaakt en de dijbreuk hersteld.... Heb wel veel bloed verloren en kreeg dus bloed toegediend en ook nog eens bloedverdunners zodat er geen prop ontstond in de ader die hij gehecht had.... dat samen ging dus niet en kreeg dus een bloeding aan mijn wond...hij was open geknapt... om dat tegen te houden kreeg ik een 5kg wegende zandzakgewicht op de wond
ipv 1week ziekenhuis lag ik er in totaal 4weken.. moest opnieuw leren lopen (dat duurde maar 2 dgn) en liep 6maanden bij de trombosedienst (kind van 6 tussen de bejaarden). doordat het een ziekenhuis fout was hebben mijn ouders nooit wat ondertekend...dus mocht er later iets opspelen dan is het ziekenhuis aansprakelijk...
(dit is zoals ik het van mijn ouders heb gehoord, was zelf te jong om dit alles goed te onthouden)

tot mijn 15de ging het goed, maar toen kreeg ik pijn in mijn lies bij de wond en zenuw... Er is toen een echo gemaakt en daarop kon je zien dat de ader die gehecht was volledig afgesloten was en dat het bloed zich andere wegen heeft gezocht (je ziet ook veel aders op mijn been en lies). Omdat ik nog in de groei was en de pijn weg ging na een tijd wilde men er niets aan doen....

Nu is het alweer 2jaar geleden dat ik weer last kreeg van pijn en doofheid in mijn lies /been... tot 1 jaar geleden heb ik er weinig aandacht aan geschonken ik dacht dat gaat wel weer weg net als toen, maar helaas niet dus... Bij een wedstrijd van tennis zag mijn moeder dat ik met mijn been sleepte en vroeg wat er was... ik heb het toen maar verteld...
nog geen week later kon ik terecht bij de vaatchirurg... hij stuurde mij door naar de neuroloog omdat ie dacht dat het met de zenuwen te maken had... goed daar naar toe gegaan, onderzoeken gehad... komt de neuroloog met het volgende antwoordt... Kan er niet veel aan vinden ja de zenuw zal gepruikkeld worden door te weinig ruimte maar daar is niets aan te doen.. je moet ermee leren leven... Ja daaaaaaaaaaaaaaag niet dus he, wist niet wat ik hoorde....
Via de vaatchirurg heb ik een second opinion gekregen, die neuroloog was het niet met zijn collega eens en wilde me verder onderzoeken (pfffff)... Via hem ben ik bij de pijnkliniek gekomen....... Das dus alweer 1jaar geleden en eindelijk 18feb wordt ik geholpen.......
hopelijk werkt het (resultaat kan pas over 2/3 mnd bekeken worden)!!!!
want ik heb geen zin meer in dat geklepper naar het ziekenhuis......en laat staan een operatie (das plan b waneer de spuit niet werkt)

zo was het dus ik grote lijnen gegaan...

gr miss x