Oké even eerlijk

Lieve lezers,

Afgelopen week is t eigenlijk steeds slechter gegaan.
Op dit moment voel ik mij ook weer zo leeg als een omhulsel.

Therapie was moeilijk vandaag. We hebben het gehad over emoties. Herken ik die? Zijn en prettige emoties die je ervaart? Mindere prettige emoties?
Alleen t onderwerp was voor mij al te ingewikkeld om er überhaupt over na te denken.
Nadenken lukte gewoon niet.
Het is alsof mijn emmer al te vol is en die bij ieder klein ding overloopt.
Op school lukte het niet om met het bp bezig te zijn.
Het lijkt wel alsof ik wil dat alles mislukt.

Na de therapie stuurde ik dit naar mijn psychologe:

“ Ik weet niet als het een lopend verhaal is wat ik nu ga typen. Maar vind het op t moment sws lastig om meerdere dingen achter elkaar te zetten of iets lopends te maken.

ik vond het vandaag erg moeilijk om überhaupt na te kunnen denken. Die emoties bespreken was ook best wel een dingetje. En ook die vragen van wat ervaar jij. Maar ik voel mij eigenlijk continue leeg zonder dat ik positieve emoties ervaar. In mijn hoofd kwam dan ook weer die levensmoeheid waar ik dan weer mee stoei. In begin wilde ik eigenlijk zeggen dat ik de emoties eigenlijk via gtst ben gaan”afkijken” Ik heb gewoon “een voorbeeld “ van wat is normaal gemist. Wat ik ken vanuit de thuis omgeving vroeger kende zijn alleen de intense varianten. En dan het “impulsieve gedrag” wat daarbij hoort vanuit moeder of zus. Als ik dan terug denk aan wat voor een impact dat op mij had. Durf ik misschien ook niet alle emoties te tonen. Of durven “delen” van mij die emoties niet te tonen en of vermijd ik dit.
Tis zooo facking irritant als ik niet gewoon kan nadenken of normaal een gesprek voeren.. het is zo druk in mijn hoofd dat ik er gewoon echt zoo klaar mee ben het is doodvermoeiend.”

Ik kreeg iets ondersteunend terug:

“X, wat lukt het je nu goed om dit te verwoorden. Heel waardevol dat je dit stuurt. Het is heel begrijpelijk dat het tonen van emoties moeilijk is en dat je dat niet goed durft. En ook dat je niet altijd weet of kan duiden wat je precies ervaart. Emoties zijn niet voor niks een belangrijk onderwerp in de training. We nemen er samen de tijd voor. Wat naar voor je dat het zo vermoeiend is.”

Ik ben oprecht blij met haar als psychologe ze weet precies de juiste balans te vinden tussen ergens op in gaan of het gewoon even laten.
Uiteraard moest ze de vraag wel stellen over hoe t zat met die levensmoeheid. Ik gaf aan dat ik niet meteen suïcidaal was en dat ik mezelf prima veilig kan houden. Gelukkig heeft ze dat vertrouwen ook in mij en word ik niet direct weer naar een kliniek gestuurd . Daar kan ik echt niet meer tegen.

Ik baal best wel dat ik nu weer veel meer bezig ben met het moe zijn van het leven.

Dikke knuffel
Kleintje