Mn oma is zondagavond overleden, geheel onverwachts.
Na een vrolijk dagje Duinrell werd ik gebeld door mijn moeder *die 800 km verder op zat in Frankrijk*.
Ik dacht eerst dat er iets ergs gebeurd was met mn vader of moeder ofzo, omdat ze vroeg of dat ik t nog niet gehoord had.
Ze vertelden dat me oma was overleden en datr ik meteen naar het tehuis toe moest omdat me broer daar nu alleen was.
Eenmaal daar heb ik heel veel gehuild.
Gelukkig kwamen toen me tante en oom en me neven + aanhang.
Ook kwamen Ome Leen en Tante Magreet *45 jaar vrienden van me ouders*, daar was ik heel blij mee ze zijn toch een soort 2e ouders.
En ouders had ik wel nodig, nu mijn eigen ouders 800 km van mij verwijderd waren.
Mn oma was al de hele dag niet echt aanspreekbaar, terwijl dat ze echt een gezellig oud mensje is die altijd positief is.
Terwijl dat de zusters dr op bed leggen, valt mn oma weg, en er was niks meer aan te doen.
Ik ben blij dat t gebeurd is toen ze al op bed lag.
Gewoon veilig en warm in dr eigen bedje, en niet in de gedeelde huiskamer tussen al die demente oudjes.
Ik schrijf later wel meer erover maar nu, nu heb ik daar geen behoefte aan.
Ze heeft de 100 niet gehaald, ook al wilden ze dat dr hele leven lang, maar m oma is in ieder geval wel 82 jaar oud geworden.
En t is goed zo, ze is nu bij opa, wat ze heel graag wilden, en dat is wat telt.
Na al die jaren van zware reuma, gebroken benen en beroertes, waar ze toch steeds weer vrolijk door heen is geklomen is t nu over en klaar.
Lieve oma, het is goed zo