Oma's aan de top

[Disclaimer: ik heb vroeger in een bejaardentehuis gewerkt, en weet dat niet alle oma's (zijnde oudere vrouwtjes) zo zijn. Maar toch even dit verhaal.]


Echt, ik meen het. Geweldig, oude vrouwtjes. Altijd wat te zeiken, altijd denken dat zíj er recht op hebben als eerste en als beste behandeld te worden...


Ik geef een voorbeeld:

Een oud vrouwtje in een scootmobiel komt in de winkel, en vraagt of we weer van die lekkere dunne patat hebben. Nee, antwoordt mijn baas, we hebben nog steeds dezelfde iets dikkere frieten. De dame laat haar afkeuring blijken en meldt dat hier vroeger ten minste fatsoenlijke patat werd verkocht, van die lekkere. Mijn baas werkt al dertien jaar - zolang als het bestaat - in de winkel, en zegt dat we altijd al deze friet hadden. Beledigd rijdt het vrouwtje met 30 km/h weg, waarbij ze minimaal 3 mensen bijna aanrijdt.

Deze spreekt voor zich, lijkt me. Maar het kan nóg leuker. Het volgende voorbeeld zal ik zo veel mogelijk waarheidsgetrouw natypen:

'Goedemiddag mevrouw, kan ik u helpen?'
'Een kroketje.'
'Natuurlijk mevrouw, dat is dan een euro'tje.'
[... kort intermezzo van 3 minuten waarin ik de kroket laat zakken, vraag of de vrouw er mosterd bij wil en of het meenemen, of gelijk opeten is, en ik kort overleg pleeg met mijn baas...]
'Kijkt u eens, een lekker kroketje.'
'Zit er geen broodje bij? Dat zei ik toch, dat ik er een broodje op wilde? En er zit geeneens mayonaise bij...'
'Sorry mevrouw, ik verstond dat u gewoon een losse kroket wilde. Dan komt er nog 50 cent bij voor een broodje.'
'Ja ammehoela. Daar heb ik al voor betaald, je bekijkt het maar.'
'Nee mevrouw, ik heb alleen de kroket met u afgerekend. Een kroket is een euro, een broodje kroket een vijftig.'

Nukkig pakte de vrouw alsnog 50 cent voor het broodje, mompelde iets over dat we allemaal oplichters waren en dat zíj had geholpen om dit land weer op te bouwen en dat alle turken en Marokkanen van háár belastinggeld leefden. (Zowel mijn baas als ik zijn Nederlands.)

En dan vanmiddag nog. Het was spits, retedruk na een week lang alleen maar een beetje voor ons uit staren, ik was met drie dingen tegelijk bezig, en mevrouw wilde per se een pikanto met mayonaise en uitjes. Oké, geen probleem.

'Maar niet zo'n oranje of wit ding (ze bedoelde kroket) hoor, gewoon zo'n lekkere dikke gehaktstaaf.'
'Dat is een pikanto, ja.'
'En wel genoeg mayonaise doen hoor, maar niet te veel uitjes.'

En ik maar druk scheppen, ik moest nog 7 patat inpakken en vijf scheppen om gelijk op te eten. Toen was het wat rustiger, en ging ik weer klanten helpen tijdens het scheppen. Een schattig meisje van een jaar of negen, tien vraagt of ze een kleine milkshake mag. Natuurlijk maak ik daar wat tijd voor vrij, en loop ik de vijf meter naar het apparaat om de milkshake te maken. Even later komt haar vriendinnetje, die een stuk minder gebekt is, met een zacht stemmetje vragen of ze óók zo'n milkshake mag. Ze is nog niet bij 'Mag ik een milk-' of de vrouw begint hardop te blèren dat ze dit en dat er ook nog bij wil, en dat haar pikanto er nog niet is. Als ik haar erop wijs dat ik met het meisje in gesprek ben, is mevrouw opeens de gebeten hond, ligt alles aan haar en blijft ze nog 5 minuten doordrammen over dat de wereld zo groot, boos en oneerlijk is. Toen ze éindelijk weg was, keken alle andere klanten ook een stuk geruster.

Ik zweer, die oma's van tegenwoordig...