OMG! Ik word mama!!

soms, vooral als ik 's nachts wakker word, denk ik: 'OH MY GOD! Ik word gewoon binnen drie weken mama!! ' (mijn uitreken datum is a.s. Dinsdag) Dat is toch wel een erg speciaal gevoel, maar eigenlijk ook best eng.

Aan de ene kant kan ik niet wachten tot onze kleine geboren word: ervoor zorgen, ervan genieten, weten hoe het er uit ziet en op wie hij of zij ljikt, samen met John Mama en Papa 'spelen' genieten van elke stap ons kindje zet richting volwassenheid... ik kijk vooral uit naar de kleuter tijd, dan zijn ze al zo zelfstandig, maar nog zo afhankelijk, dan willen ze alles zelf doen en zelf uitvinden, maar vinden ze jou en papa nog steeds de liefste in de HELE wereld. Ik word helemaal week bij de gedachten dat we om 7.00 's ochtends een kleine dreumel op ons bed zullen hebben springen op zaterdag of zondag ochtend, weg nachtrust, maar wel lekker stoeien met zijn drietjes (of misschien wel viertjes?) genieten van de tijd met elkaar.

Aan de andere kant is het dus ook best eng:

Eerst heb ik zo'n heel klein mensje waarvoor ik heel erg goed moet zorgen om het de beste start in het leven te geven- wat nou als ik het fout doe, of als er iets mis gaat- wat als ik het te warm bedek in de nacht en het kindje over verhit raakt, of ik loop er mee de trap af en struikel (aangezien ik zo'n kluns ben) ik vind dat oprecht best eng.

En al die veranderingen in ons leven- niet meer gelijk na ons werk naar het cafe omdat we 'het verdient hebben na zo'n lange dag', niet meer even spontaan een weekendje weg omdat we er zin in hebben- alles heeft net dat beetje meer planning nodig. Ik vind het niet erg, wil alles voor ons kindje opgeven, maar lukt mij en John dat wel? Gaan we onze tijd met zijn tweetjes niet stiekum missen?

En dan word het kleine mensje groot- mijn hele leven lang zal ik zijn of haar moeder zijn- dat is ook eng- ik kan niet zeggen: 'ik heb er genoeg van- bedankt, maar nee dank je!'- zoals je met een relatie nog altijd kan (al kan je je niet voorstellen dat je het doet- de optie is er toch altijd) de tienertijd zie ik zo tegenop- dan willen ze zo hun eigen ding doen, dan zijn ouders maar stom, en experimenteren ze met dingen waarmee ik helemaal niet wil dat mijn kleine meid of jongeman mee experimenteerd.

Gisteren zaten we TV te kijken en zagen we een 18 jarig meisje dronken worden en flirten met een Griekse barman terwijl op vakantie. John zei: Ik laat mijn 18 jarige echt nooit zo'n vakantie toe, als ze dat willen dan hoeven ze niet meer thuis te komen!' ik had zoiets van: 'je kunt het ze niet verbieden. Wij deden ook dingen die onze ouders liever niet wilden.'
John geeft zelfs toe dat hij zijn 18 jarige dochter niet met een man van 32 thuis zou laten komen. Dat is dus precies wat ik deed toen ik John aan mijn ouders voorstelde 9 jaar geleden, en zie hoe goed onze relatie nu is en hoe stabiel mijn leventje is, dat kun je je eigen kind toch niet ontnemen omdat je vind dat in jouw ogen ze met 18 jaar niet weet wat ze doet en een grote fout maakt- vooral omdat wij juist het bewijs zijn dat een groot leeftijd veschil helemaal niet 'definitief problemen' betekend.

Nou, als ouders zullen wij dus in de aankomende jaren- 18? 25? de rest van ons leven? ons zorgen maken over onze kleine. Beslissingen moeten nemen over hoe we hem of haar opvoeden, over hoe vrij we ze laten... ik vind dat dus - als eeuwige twijfelaar aan mijn eigen kunnen- eng, maar ook heel spannend en uitdagend...

Het is ook zo eng volwassen! Ik ben getrouwd, heb een koophuis, heb een erg verantwoordelijke baan, maar niets is zo volwassen als mama zijn. Ongelovelijk dat er 14 jarigen zijn die in situaties terecht komen waar ze dat moeten leren, en die het ook kunnen.

Mijn ouders hebben het in ieder geval goed gedaan, en ik denk dat ik veel van hun manier van opvoeden kan leren (al wou ik dat als tiener vast niet toegeven) en ik denk soms: als ik sommige moeders zie, dan weet ik dat ik niet de slechtste moeder in de wereld zal zijn... en niemand is perfect, dus we gaan het gewoon proberen, met vallen en opstaan. Het lukt ons vast wel...

Kleine, kom er maar uit, ik ben helemaal klaar voor je!!

Dikke kus en knuffel, je mama.