Onbegrijpelijk?
Dit is de eerste keer dat ik hier schrijf dus ik zie wel wat er van komt.
Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet begrijpen.
Bijvoorbeeld mijn ouders:
Ik zit zelf in een inrichting omdat het thuis niet goed gaat.
Op die inrichting ging het laatst ook even helemaal fout. Ik ben hem geflipt omdat ik echt woedend werd.
Ik heb in mijn boze bui twee ramen ingegooid.
Ik wil het niet goed praten. Als ik er nu naar kijk denk ik echt: Wat bezielde je?
Ik dreigde van die inrichting te worden getrapt. Thuis kon ik ook niet zijn. Dus werd ik hopeloos.
Ik had het moeilijk en wou met vrienden praten. Mede om mijn verdriet te delen.
Mijn ouders verboden me om met vrienden te praten.
Is het dan echt onbegrijpelijk dat ik dan op die momenten juist mijn vrienden nodig heb?
Of is het gewoon abnormaal dat ik op dat moment mijn vrienden nodig heb?
Gelukkig is alles goed gekomen. Ik zit nu nog steeds in een moeilijke periode.
Ik vind het tenminste wel goed dat mijn ouders uiteindelijk toch hebben toegegeven (hoewel het wel eerst helemaal moest escaleren thuis voor ze toegaven). En dat ik weer contact kan hebben met mijn vrienden.
Hoe het nu verder gaat is voor mij een raadsel. Samen moeten we er uit komen.
Samen met mijn ouders en de inrichting.
Ik ben blij dat ik nu even een beetje rust heb tenminste.
Ik ben er echt blij mee dat het nu beter gaat. Zo kan ik even weer tot rust komen. En kan ik tenminste even nadenken over de gevolgen. En hoe het nu verder moet.
'
Maar toch blijf ik de vraag stellen: Ben ik dan zo onbegrijpelijk?
Marc de Jonge
Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet begrijpen.
Bijvoorbeeld mijn ouders:
Ik zit zelf in een inrichting omdat het thuis niet goed gaat.
Op die inrichting ging het laatst ook even helemaal fout. Ik ben hem geflipt omdat ik echt woedend werd.
Ik heb in mijn boze bui twee ramen ingegooid.
Ik wil het niet goed praten. Als ik er nu naar kijk denk ik echt: Wat bezielde je?
Ik dreigde van die inrichting te worden getrapt. Thuis kon ik ook niet zijn. Dus werd ik hopeloos.
Ik had het moeilijk en wou met vrienden praten. Mede om mijn verdriet te delen.
Mijn ouders verboden me om met vrienden te praten.
Is het dan echt onbegrijpelijk dat ik dan op die momenten juist mijn vrienden nodig heb?
Of is het gewoon abnormaal dat ik op dat moment mijn vrienden nodig heb?
Gelukkig is alles goed gekomen. Ik zit nu nog steeds in een moeilijke periode.
Ik vind het tenminste wel goed dat mijn ouders uiteindelijk toch hebben toegegeven (hoewel het wel eerst helemaal moest escaleren thuis voor ze toegaven). En dat ik weer contact kan hebben met mijn vrienden.
Hoe het nu verder gaat is voor mij een raadsel. Samen moeten we er uit komen.
Samen met mijn ouders en de inrichting.
Ik ben blij dat ik nu even een beetje rust heb tenminste.
Ik ben er echt blij mee dat het nu beter gaat. Zo kan ik even weer tot rust komen. En kan ik tenminste even nadenken over de gevolgen. En hoe het nu verder moet.
'
Maar toch blijf ik de vraag stellen: Ben ik dan zo onbegrijpelijk?
Marc de Jonge
24 aug 2008
- meld ongepast verhaal
-
nachtwaker (opgeheven op 9-8-2009)
zondag 24 augustus 2008 16:05
Maybe..
Ik heb ook in een inrichting gezeten..
Ik denk dat het voor de mensen buiten wel moeilijk is te vatten als je last hebt van vreemde buien.. -
Raindrop. (opgeheven op 23-11-2008)
zondag 24 augustus 2008 16:23
Welkom
.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 dec 2008 Verscheurd
- O 26 dec 2008 Gezelligheid
- O 26 dec 2008 Oneerlijk ( 1 )
- O 18 dec 2008 Afgelopen jaar ( 1 )
- O 13 nov 2008 Verleden ( 2 )
- O 07 nov 2008 tijdje weggeweest ( 1 )
- O 18 okt 2008 Vakantie ( 2 )
- O 16 okt 2008 Die meid... ( 1 )
- O 16 okt 2008 Over en uit... ( 3 )
- O 14 okt 2008 Betere tijden?
- O 13 okt 2008 Drukte in mijn hoofd ( 2 )
- O 13 okt 2008 Op verzoek van verschillenden ( 2 )
- O 12 okt 2008 Gedachten aan Lara ( 1 )
- O 12 okt 2008 Lara R.I.P
- O 10 okt 2008 Rustig.... ( 1 )