Onbeschrijflijk

Wat ik op dit moment voel is onbeschrijflijk. Ik ben vaak aan het eind van mijn latijn geweest, uitgeput, op. Mar nu lijkt het een veelvoud van dit alles.
Ik overzie mijn leven nog eens. Dingen waar ik blij van werd kunnen me niet meer bekoren. Mijn leven, mijn studie, mijn sport, mijn grote liefde, ik heb nergens meer grip op. Ik verpruts het op alle vlakken, ik verpruts mijn hele leven.
Niets is zoals het was, ik durf niet meer te dromen.
Dagdromer die ik was, over de toekomst, over alle dingen die ik nog zou realiseren, hoe goed ik de dingen later voor elkaar zou hebben.
Maar nu kom ik niet verder dan nare dromen, angstdromen, waarin alles me wordt afgenomen, wat ik liefheb. Nog beangstigender wordt het, wanneer het de waarheid blijkt te zijn.

Zo jong was ik, maar ik mocht geen kind meer zijn. Ik heb dingen doorstaan die menig volwassene niet aan zou kunnen.
Zoveel narigheid en ellende, zoveel verdriet, zoveel onbegrip.

Die aanranding op mn zevende,
De zelfmoordpogingen van mn oom,
De stalking / intimidatie,
De blessure aan mn knie,
De relatie met Angela,
De automutilatie,
Het bedrogen worden door Anna,
De scheiding van mn ouders,
Het hele nieuwe leven,
Het falen in mijn studie,

En door dit alles, het kapot maken van de relatie met mijn ware liefde, de vrouw van mijn dromen, de engel van mn hart, mn maatje.
Ze belooft me onvoorwaardelijke steun, met de woorden:
"Jij en ik, wij komen samen overal uit"
Een veelgehoorde kreet, maar ik durf het niet meer te geloven.
Want ook hier is weer dat onbegrip.
Ik word niet begrepen. Ben ik dan echt zo raar? Is er dan niemand die mij begrijpt?

Maar ik mag het haar niet kwalijk nemen. Haar rustige leven, ruw verstoord toen ik binnenwandelde.
Ik mag haar hier niet in meetrekken, want ik maak haar kapot.
En toch, hoe graag ik haar dit alles wil besparen, ik zou haar nooit kunnen verlaten.
Wat ik voel voor haar, dat is zó intens.

Nu weet ik wat échte liefde is.
Nu weet ik wat houden van betekent.

Lieve schat, ik hou onbeschrijflijk veel van je.
Heel graag wil ik weer durven geloven in ons, in je troost,
Dus ik vraag je, allerliefste,

Jij en ik, wij komen er samen toch wel uit?