Zie je nou wel !!!

13 maart 2002 ben ik gevallen op mijn knie. Sinds die tijd alleen maar pijn gehad, vrijwel niet een dag zonder. Alle onderzoeken gehad (botscan, MRI, alles) maar nooit wat kunnen vinden. In het ziekenhuis in Heerenveen gaven ze het op; er was niks aan de hand, het zat gewoon tussen mn oren.
Toch bleef de pijn, ik sportte al helemaal niet meer (voor mijn val sportte ik 5x per week) dus wij wilden wel verder voor onderzoek.
Wij naar de huisarts voor een doorverwijzing naar Groningen of Sneek voor een second opinion. Het leek hem niet nodig. Zelf dacht hij dan misschien aan een ontsteking in mijn knie, en injecteerde mijn knie tot twee keer aan toe met ontstekingsremmer en verdoving. Geen resultaat. Nog altijd bleef de pijn, alles ging er onder lijden, mijn school, mijn sociale contacten. Kortom, alles wat me lief was. (en ja, dat is zelfs school)
Eindelijk was mijn huisarts dan ook van mening dat het zo niet door kon gaan. We kregen een doorverwijzing naar Sneek voor een second opinion.
Vanaf de eerste minuut voelde het goed, je werd zo ontzettend goed geholpen, serieus genomen!
Ik kwam op gesprek bij de Orthopedisch chirurg. Na wat voelen, rekken en strekken kwam hij met de conclusie; waarschijnlijk is er iets mis met je buitenste meniscus. Kijkoperatie!
Gister was dus de grote dag van de kijkoperatie.
Heel spannend, ik had nog nooit eerder een operatie gehad, en ik was als de dood voor de uitslag. Wat als er niks werd gevonden? Mn wereld zou ff helemaal instorten, zeg maar dag tegen het schaatsen, de politie-academie enzovoorts.
Ik werd wakker uit de narcose en het eerste wat er uit mn mond kwam was; Hebben ze wat gevonden?
Nee, zegt de verpleegkundige.
Ik barst in huilen uit..
Ik werd naar de zaal gebracht en gelijk kwam de chirurg langs.
Ik zeg; U heeft niks gevonden he?
Hij antwoordt verbaasd, hoe kom je daar bij? we hebben wel degelijk wat gevonden!
hij vertelt me dat mijn buitenste meniscus ontwricht is. Het enige wat daar aan gedaan kan worden is hem volledig verwijderen maar dat was een te groot stuk van mijn knie ofzo, en daarom zou ik dan op mijn 16e jaar al met een kunstknie lopen.
Volgende week moet ik terug komen, dan wordt er meer uitgelegd en gaan we kijken wat we kunnen doen.
Nu heb ik onwijs veel pijn, ik kan even helemaal niks doen.
Maar goed, die uitslag is niet echt goed, maar toch heb ik er een 'voldaan' gevoel van. De bevestiging, van zie je wel, IK STEL ME NIET AAN, er is wel degelijk wat!
Hadden ze me in Heerenveen maar serieuzer genomen! Dan was me heel wat leed bespaard!
maar goed, ik zet door, ik geef niet op en ik ga helemaal knokken voor een goede revalidatie en eens zal ik weer een goede schaatser worden, en die politie-academie, die komt er echt wel!