Oneerlijkheid.

Terwijl ik je aan kijk verwacht ik een antwoord op de vraag die ik kort voor deze blik stelde. Je bent waarschijnlijk al weer vergeten wat je wilde zeggen. Waarschijnlijk door dezelfde reden dat ik al niet meer weet wat ik vroeg. De blik in je ogen deed me even de rest van de wereld vergeten, terwijl er nog zoveel is om over na te denken.

Ons moment wordt ruw verstoord door het geklik van hakken. Verschrikt kijken we op, op de één of andere manier betrapt op het feit dat we in gedachten verzonken waren. Ik merk dat ik je niet meer aan kijk. Ik kijk je al de hele tijd niet meer aan, op die ene blik na.

Ik weet dondersgoed waarom ik je niet aan kijk. Ik probeer te vergeten in wat voor situatie ik me begeef. Ik voel me ongemakkelijk, terwijl ik gisteravond nog zo zeker was van mijn gevoel tegenover jou. Ik heb je in een situatie gebracht, waarvan je voorheen niet eens wist dat je je erin bevond.

Ik kijk je nog heel even aan en terwijl je mijn blik beantwoord met de mooiste glimlach die ik ooit heb gezien, voel ik een steek in m'n hart. Ik vraag me af hoe lang dit nog duurt. Hoe ver kan ik nog gaan? Hoe ver láát ik dit gaan? Er zijn zoveel vragen..

Langzaam dwaal ik weer weg. Ik geef antwoord op je vragen, knik, lach, mompel af een toe een zacht 'ja, inderdaad' en ga verder met het schrijven van woorden waarvan ik niet weet wat ze betekenen. Ik verzink in gedachten. Het leven is zo oneerlijk.