ongelooflijk
Lig ik hier bij opa en oma thuis, in de logeerkamer, te huilen.. Als een klein kind.
Niet omdat ik pap en mam mis, nee, omdat ik me zorgen om ze maak, vind t moeilijk om ze alleen achter te laten. Want dan weet ik niet wat er gebeurt, hoe ze t hebben. Dan kan ik niet de boel vrolijk houden. Morgenochtend kan ik niet iets met ze doen ter ontspanning. Fuck, ik wil hier weg, ik wil naar huis! Nu te laat, kan niet slapen van de gevoelens. Help. Ik voel me schuldig wanneer ik t naar mn zin heb.
Wat klopt er hier niet? Puh.
Help. Machteloos, stom, wanhopig, bezorgd, raar, dubbel, alles. Gillen zonder.geluid werkt ook een beetje, maar schrijven leek me uiteindelijk een betere oplossing, want na een paar keer stil gillen en steeds weer opnieuw uitbarsten in een huilbui werkt helaas ook niet. Beetje gekalmeerd (huilen werkt ook vermoeiend..), nu maar proberen te slapen weer.
Ongelooflijk.
Damn, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende