ongeluk, Apeldoorn.

Woensdagochtend om 8 uur zat ik met een vriendin op de fiets naar school. We waren wat laat dus we reden aardig snel, wij gauw rechtsaf richting de rotonde. Opeens hoorden we een keiharde knal achter ons en wij keken om. twee auto's op elkaar gebotst, heel veel rook. Ik keek weer even voor me voordat ik ergens tegenaan zou rijden. weer een keiharde knal, ik schrok me rot. Ik keek weer om, ik zag twee fietser rijden voor hun leven, daarachteraan kwam een auto. De auto kwam tot stilstand tegen een paal, ik zag het niet maar mijn vriendin zag een meisje met haar hoofd op de grond vallen. Mijn vriendin had het zwaarder dan mij dacht ik, zij had een torenhoge hartslag en ze kreeg een dikke zweetaanval. Ik had nergens last van, ik dacht echt dat er iets raars met me was. Maar 5 min verder kreeg ik tranen in m'n ogen. ik moest nog net niet huilen, maar toen kwam de schrik pas binnen en drong het tot me door. Ik heb er de hele dag aan gedacht. Ik kon dat beeld van die rook en die auto's en die meisjes die keihard wegfietsten maar niet van m'n netvlies halen.

het gaat gelukkig goed met de meisjes, op de foto's op internet zie je dat er een fiets helemaal onder de auto is gekomen en de andere is ook al niet heel meer. Op onternet stond dat het ging om een vrouw van 26 en een meisje van 14, het meisje heeft last van haar enkels en de vrouw was klem komen te zitten tussen de paal en de auto, ze werd pas bevrijd door de brandweer die later was gekomen. Zij heeft alleen pijn aan haar knie.

Het ergste is nog dat wij dat hadden kunnen zijn als wij niet zo snel hadden gefietst. Wij waren net de hoek om, als er ook maar iets anders was verlopen waren wij het geweest. Dat is echt een eng idee, ik denk er ook maar niet te veel bij na. Het is gebeurt en wij mankeren niks. Ik zal het alleen nog wel een tijdje voor me zien.