* ongeschikt en nutteloos
Als iemand die al meer dan een jaar grotendeels niet meer meedraait met de maatschappij is zingeving een behoorlijk ding.
Voor mij is (was) werk mijn primaire bron van zingeving. Aangezien mijn vaardigheden om sociale relaties op te bouwen en te behouden nogal beperkt zijn kan ik daar onvoldoende mijn gevoel van zelfwaardering en zingeving uithalen. Dus privé.. ja, ik heb m’n kat en m’n familie.. maar het is niet afdoende om mijn leven zinvol te doen voelen.
Misschien voelde ik ook al voor mijn ziekte (wat dat ook moge zijn, want psychisch ziek worden doe je ook eigenlijk niet van de ene op de andere dag en is ook moeilijk uit te leggen) dat de balans niet goed lag tussen werk en privé. De nadruk ligt zwaar op werk. Mijn waardering, mijn zingeving, ligt bij mijn werk. Als persoon hang ik daar een groot deel van mijn identiteit en eigenwaarde aan.
Op dit moment niet heel gunstig, met maar een beperkte capaciteit, beperkte mogelijkheden en energie en onduidelijke prognose en perspectieven.
Dus zingeving? Hoe vind je zoiets? De energie voor vrijwilligerswerk is er niet, want als de energie er zou zijn dan zou ik wel weer meer mijn eigen werk gaan doen. En mijn poging om iets nieuws aan zingeving op te bouwen afgelopen week is op een teleurstelling uitgedraaid: ik ben er psychisch op het moment niet stabiel genoeg voor.. en hoewel begrijpelijk is ook dat balen. Iedere tegenslag voelt als een falen en brengt me opnieuw uit balans. Ongeschikt dus. Voor nu. Probeer het over een jaar nog eens… en dan heb ik weer een duistere gedachte: wat als er geen volgend jaar is?
Ik haal nog wel plezier uit dingen. Lezen, mijn kat, schrijven, soms lukt het me om te genieten van muziek maken en muziek luisteren. De natuur.
Tegelijk is het zo ongrijpbaar. Er komen veel dingen op me af waar ik schijnbaar zo weinig controle over heb. Het spoor 2 traject. Een manager die ineens benoemt dat documenten bijeengeraapt moeten worden zodat alles in orde is voor een WIA aanvraag (want dat is waar het in haar ogen naartoe gaat, zo zonder mogelijkheid voor opbouw).
De zon schijnt buiten en alle prikkels zijn me te veel. Wat zou ik willen dat het toch maar weer 2 jaar geleden was, ik nog volop en middenin verhuizing zat (hoewel.. dat was ook te hectisch en te naar om opnieuw te moeten beleven, dat heeft juist ook geleid tot deze huidige situatie), ik zou het gewoonweg anders willen.
Nu voel ik me vaak zo ongeschikt, falen. Zo nutteloos.
Wat geeft het leven zin?
*LilAngel
Voor mij is (was) werk mijn primaire bron van zingeving. Aangezien mijn vaardigheden om sociale relaties op te bouwen en te behouden nogal beperkt zijn kan ik daar onvoldoende mijn gevoel van zelfwaardering en zingeving uithalen. Dus privé.. ja, ik heb m’n kat en m’n familie.. maar het is niet afdoende om mijn leven zinvol te doen voelen.
Misschien voelde ik ook al voor mijn ziekte (wat dat ook moge zijn, want psychisch ziek worden doe je ook eigenlijk niet van de ene op de andere dag en is ook moeilijk uit te leggen) dat de balans niet goed lag tussen werk en privé. De nadruk ligt zwaar op werk. Mijn waardering, mijn zingeving, ligt bij mijn werk. Als persoon hang ik daar een groot deel van mijn identiteit en eigenwaarde aan.
Op dit moment niet heel gunstig, met maar een beperkte capaciteit, beperkte mogelijkheden en energie en onduidelijke prognose en perspectieven.
Dus zingeving? Hoe vind je zoiets? De energie voor vrijwilligerswerk is er niet, want als de energie er zou zijn dan zou ik wel weer meer mijn eigen werk gaan doen. En mijn poging om iets nieuws aan zingeving op te bouwen afgelopen week is op een teleurstelling uitgedraaid: ik ben er psychisch op het moment niet stabiel genoeg voor.. en hoewel begrijpelijk is ook dat balen. Iedere tegenslag voelt als een falen en brengt me opnieuw uit balans. Ongeschikt dus. Voor nu. Probeer het over een jaar nog eens… en dan heb ik weer een duistere gedachte: wat als er geen volgend jaar is?
Ik haal nog wel plezier uit dingen. Lezen, mijn kat, schrijven, soms lukt het me om te genieten van muziek maken en muziek luisteren. De natuur.
Tegelijk is het zo ongrijpbaar. Er komen veel dingen op me af waar ik schijnbaar zo weinig controle over heb. Het spoor 2 traject. Een manager die ineens benoemt dat documenten bijeengeraapt moeten worden zodat alles in orde is voor een WIA aanvraag (want dat is waar het in haar ogen naartoe gaat, zo zonder mogelijkheid voor opbouw).
De zon schijnt buiten en alle prikkels zijn me te veel. Wat zou ik willen dat het toch maar weer 2 jaar geleden was, ik nog volop en middenin verhuizing zat (hoewel.. dat was ook te hectisch en te naar om opnieuw te moeten beleven, dat heeft juist ook geleid tot deze huidige situatie), ik zou het gewoonweg anders willen.
Nu voel ik me vaak zo ongeschikt, falen. Zo nutteloos.
Wat geeft het leven zin?
*LilAngel
04 jun 2024 - bewerkt op 16 jun 2024
- meld ongepast verhaal
-
KleintjeXx
dinsdag 04 juni 2024 21:30
Blijf je vast houden aan de kleine dingen die goed gaan! jIJ ben goed genoeg!
X -
Liesa
woensdag 05 juni 2024 00:31
Je gaat vanzelf je weg en zingeving vinden. Ik wilde ook altijd die controle houden, het voelde als falen dat ik niet werk. Maar het leven komt zoals het komt. Op zijn eigen tijd. En wanneer je er klaar voor bent dient het volgende zich wel aan.
Trust your process 🩷 -
Masegralu
woensdag 05 juni 2024 14:02
je bent goed zoals je bent -
LilAngel
donderdag 06 juni 2024 19:30
@KleintjeXx
dank je. Gaat nu wel weer wat beter, m’n lichtpuntjes waren even ernstig zoek 😅
@Liesa
Ik hoop het. Controle niet hebben is echt lastig voor me, en inderdaad het laten komen zoals het komt.. dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dank je, er klinkt hoop uit je woorden
@mariarita -
msmiller
dinsdag 11 juni 2024 01:13
Oef, heel herkenbaar. Ik ben nu een aantal jaar afgekeurd en ben eigenlijk continu aan het therapieën om weer aan het werk te gaan. Ik heb 5 jaar lang vast vrijwilligerswerk gedaan (wat eigenlijk een volwaardige baan was), maar ook daar recentelijk ingestort. Mijn lichamelijke gezondheid keldert momenteel ook steeds meer. De kans om weer aan het werk te gaan, krimpt.
En ik voel me gewoon niet waardig genoeg zonder betaalde baan. Zonder echte deelname aan de maatschappij. Maar daar tegen blijven vechten is ook niet helpend. Ik probeer me "nuttig" te maken in kleine dingen. Ik doe wel weer vrijwilligerswerk, maar vooral door fundraising te doen. Sinds kort ben ik ook penningmeester. Maar de frustratie blijft.
Geef niet op, ga desnoods iets voor jezelf zoeken wat je leuk vindt. Een hobby, een cursus. Er komt echt weer een lichtpuntje. Heel veel sterkte ❤️ -
LilAngel
dinsdag 11 juni 2024 11:26
@msmiller
Hé, wat balen zeg…
Ja, lichtpuntjes komen er zeker wel. Die zijn er ook wel gelukkig, al maakt dat zoals jij ook aangeeft het andere nog niet weg. Misschien is het ook niet nodig, en mag dat gevoel er ook zijn. Het is immers toch ook balen?
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 jul 2023 Dus.. ( 2 )
- O 13 jun 2023 Lettertype? ( 4 )
- O 31 mei 2023 [sharing song] Skin of my teeth - Demi Lovato
- O 28 aug 2022 Spelregels ( 10 )
- O 02 aug 2020 Miauw! Huisgenoot erbij :) ( 5 )
- O 17 feb 2019 Genietmoment [sharing songs] ( 2 )
- O 13 jan 2019 Concert setlist [sharing songs]
- O 04 okt 2018 Op 't dak [sharing songs]
- O 11 sep 2018 White houses [sharing songs]
- O 09 sep 2018 Used to be mine [sharing songs] ( 3 )
- O 02 sep 2018 Gemakkelijke stilte - Easy Silence [sharing songs]
- O 23 aug 2018 Mooie herinnering, mooie muziek. [sharing songs]
- O 18 aug 2018 In Summer - Disney Song [sharing songs]
- O 20 jun 2018 Birdhouse in your soul [sharing songs]
- O 14 nov 2017 Kattenduet [sharing songs] ( 4 )