Onverwachte explosie :(

"Maak van je hart geen moordwapen" zei mijn vader een poosje geleden. We hadden een gesprek,
ik had weer een uitbarsting gehad bij mijn moeder. Vaak gaat het goed met mij,
niks te merken en zeg altijd dat het goed gaat.
Van binnen een zwart gat, van buiten een glimlach. Vaak ook omdat ik afleiding heb,
maar ik blijf de leegte voelen. Na een tijdje zo te leven knal ik als een explosie uit elkaar.
De laatste paar keren was ik me er van bewust. Die laatste keer dus niet.

Ik kom al sinds kleins af aan bij m'n opa en oma, ondanks de situatie die er speelt. In de familie is
er veel gebeurd. Maar ik kon mijn opa en oma van een hele andere kant. Gezellig spellen,
plezier maken en veel lachen. Toen mijn moeder het contact verbrak, wist ik ook waarom. Niet meteen, want ik was te jong. Maar hoe ouder ik word, hoe beter ik de situatie ga inzien.
Mijn moeder liet de keuze vrij dat ik ook contact met hen kon hebben.
Mijn moeder ging in therapie om haar jeugdte verwerken,
om weer verder te kunnen gaan met haar leven.

Mijn oma heeft mijn moeder vroeger altijd een soort van 'geestlijk misbruikt'. Ze deed het nooit goed,
ze zag er vaak niet uit en had overal commentaar. Ook mannipuleerde ze mijn moeder heel erg.
Mijn opa zou ze kunnen vergeven, wat hij haar die jaren heeft aangedaan.
Mijn oma zal nooit veranderen. Tot de dag van vandaag vecht mijn moeder nog steeds
tegen 'foute gedachtes' die mijn oma haar heeft aangepraat. Bijvoorbeeld;
dat ze het niet alleen kan, dat ze alles fout doet en dat ze zich tegenover haar moeder
bewijzen moest om dan eindelijk eens wat goed te kunnen doen.

Toch als ik bij mijn oma langs ging, klopte er iets niet. Het was altijd gezellig, lekker praten en
een kopje thee er bij met een grote koek. Ik merkte langzaam dat oma alleen maar over
zichzelf praatte. Wat ze wel niet goed doet, hoe zeer haar benen wel niet doen. Over koetjes
en kalfjes in de wei. Naar mij luistert ze ook wel hoor, maar dat is ze snel weer vergeten. Ouderdom,
dat zal ook wel een oorzaak zijn.

Maar ik vond het altijd moeilijk om weg te gaan. Dan kreeg ik weer aan te horen:
"Kind, ik hoop zo dat het ooit eens goed komt met ons en je moeder"
"Kind, je tante mist je zo,ze hoopt zo dat jij en je moeder eens op bezoek komt"
"Bid alsjebliefd tot lieve heer, dat die het vergeeft zodat we weer normaal verder kunnen leven"
"Doe je de groeten thuis?"
"Geef dit verjaardagcentje maar aan je moeder, ik vond het zo vervelend om het aan een
ander te geven, om op de post te doen"
"Ag kind, het is ook niet makkelijk. Het doet me zoveel verdriet dat dit nu zoals nu is,
ik bid elke avond dat dit goed mag komen"

Overal werkt oma aan, teveel aan het huishouden en te weinig aan haar zelf terwijl ze daar eens
naar moet kijken. Bij wie de oorzaak nou echt ligt.
Oma is ooit eens naar de psycholoog geweest. Die merkte gelijk dat de gedachtes van haar
niet goed inelkaar staken. Oma vond het maar raar, dit stond haar niet aan en is weer weg gegaan.

Toen het seksueel misbruik wat mijn opa haar dochter aan deed, was het een groot schandaal.
Mijn moeder vertelde mij altijd, als ik er iets was dat ik altijd naar haar toe moest komen en als
andere mensen ongewenst aan mijn lichaam zaten het gelijk moest melden.
Als ik nu terug krijg, is het weken werk, maar hij had het voormekaar. Onder m'n shirtje en broekje.
Dit was de 1e keer, dit klopte niet. Oma op vast tijdstip naar de keuken, en ik moest steeds maar
bij opamop schoot zitten.
Toen ik het mijn moeder vertelde (ik was 8 jaar oud), en mijn moeder hier mijn oma mee confronteerde
heeft mijn oma glashard gezegt, dat ik wel gehallucineerd zou hebben.
Hierna is mijn moeder 2 jaar lang dagelijks in therapie geweest. (en daarna zijn mijn ouders gescheiden). Ze dachten dat ze eerst een parasiet in haar hoofd had,
omdat ze al bijna een halfjaar niet meer sliep. Ik kreeg de leeftijd waar het bij haar begonnen was,
en alles begon zich bij haar opnieuw af te spelen.

Maar tot een aantal weken kwam ik altijd bij mijn oma. Als ze het weer over "vergeven, bidden naar
de lieve heer, en hopen dat alles goed komt, en dat ze mijn moeder zo mist" begon reageerde
ik er luchtig op, en deed er verder niks mee.
Ik vertelde het aan m'n moeder, en klaar was het. Maar toch zat dat onbewust niet zo in mekaar.
Totdat ik vorige week uit elkaar knalde.

Opa en oma, hiep hiep hoera! Ze zijn 50 jaar getrouwd. Zullen we weg gaan met de familie?
"Kelly, ik wil zo graag dat jij en je broertje ook meegaan, wil je dat tegen hem zeggen? En als je
vader mee wilt, mag je dat ook vragen, hij is altijd welkom."
"Het is niet zo makkelijk, ik mis je moeder zo erg. Ze had ook zo mee gemogen,
maar ik denk dat ze zelf niet wilt."
Met andere woorden: Kell, regel jij of je broertje en vader mee gaan, en laat je me dat weten?

Ik heb het er een aantal dagen niet over gehad. Me nichtje vroeg of ik mee ging, maar ik had
dubbele gevoellens.
# Meegaan, en het gemis voelen in de familie dat mijn ouders er niet bij zijn.
# Niet mee gaan, en het gemis voelen dat je niet iets kan doen met de familie.

Het doet zeer, dat je er zo middenin staat. En ik had niet door, dat mijn eigen oma me
zo erg mannipuleerde. Zoveel pijn deed met wat ze me zei.

Als ik vertelde dat ik niet mee zou gaan, zou ik haar teleurstellen. Zij verwacht namelijk
dat ik mee ga. En het laatste wat ik wil, is iemand teleurgesteld maken of teleurstellen.
Ik legde het bij me moeder neer, met een onwijs schuldgevoel. Dat schuldgevoel was nergens
voor nodig vertelde me ze. Maar toch had ik dat, om wat oma me altijd vertelde.
Me broertje hoefde niet mee, die zou alleen mee gaan om mij. Dat zou ik ook niet willen.. Iemand
die mee gaat voor mij, en niet voor zichzelf. Dus ik wist niet wat ik moest doen.
Ik stond om het punt om mee te gaan, en had dat tegen m'n oma verteld toen ze belde.

Mijn oma belde mij toen ik bij m'n moeder zat'
"kind ik hoop zo dat je mee kan"
"was het maar zo zoals vroeger"
"je blijft toch speciaal, m'n eerste kleinkind"
"kind, ik hoop zo dat alles goed komt, dat we op een dag met mekaar om de tafel
kunnen zitten"
En nog wel meer.. Ik zei tegen oma, dat ik het ging regelen met werk en dat ze nog even moest
wachten met bestellen.
Mijn moeder stond met tranen op, en vroeg of ik onmiddelijk wel niet naar buiten wilde gaan,
en eens om haar gevoellens wilde denken. Ik hing op met mijn oma,
en ik verontschuldigde tegen me moeder en luisterde eventjes naar haar.

En toen knapte er iets in me, toen explodeerde ik totaal. Ik weet niet meer precies wat ik heb gezegt
tegen mijn moeder maar het kwam neer op:
"Hoe denk je verdomme dat ik me hierover voel? Altijd maar dat gezeik van haar!
Kind ik wil dat je mee gaat, ik mis je moeder zo, ja ik hoop zo dat het word zoals vroeger. Wat
denk je wel niet wat dat met mij doet? En ik mag alles regelen, regel je dat je vader/broertje
mee gaat? En ik ben diegene die moet zeggen dat we uiteindelijk niet mee gaan,
en dat we haar moeten teleurstellen? Ik ben er verdomme helemaal klaar mee!"

Toen werd mijn moeder kwaad van haar emoties, en hadden we eventjes een 'emotionele ruzie'
ofzoiets. We waren niet boos op mekaar, maar we wilde elkaar toch iets duidelijk maken.
Nadat ik een kwartier boven had gezeten, en weer naar beneden was gegaan hebben we gepraat.
Wat oma een schade bij mij aan kan richten (en wat ze al aangericht heeft), en dat mijn moeder
absoluut niet wilt wat zij heeft meegemaakt, dat ik dat voor m'n kiezen krijg.
Ik begrijp haar volkomen, ik zou hetzelfde bij m'n kind doen. Ik heb een schuldgevoel
tegenover oma, dat het allemaal mijn schuld is, en dat ik als ik niet mee zou gaan met
het weekendje, dat ik haar enorm zou teleurstellen.

Mijn moeder gaat een brief schrijven naar mijn oma. Dat het contact tussen ons word verbroken,
de brief is nog niet verzonden. We gaan eerst goed praten en nadenken over hoe verder.
Ik kan niet langer met haar omgaan, omdat ze mij pijn doet. Dit doet ze niet bij m'n nichtje,
niet bij m'n broertje. Ook als ik met me nichtje bij haar was (ik zorgde vaak dat ik niet alleen was)
pakte ze altijd mij eruit..

Maar contact verbreken is zomaar nog niet iets voor me. Ik begin langzaam in te zien,
dat het niet mijn schuld is, dat ik geen schuldgevoel hoef te hebben over deze situatie. Mijn
oma heeft deze situatie helemaal zelf ingericht, omdat zij te bang is om confrontaties
aan te gaan, en ze liever vermeidt.

Mijn moeder heeft gelijk contact gezocht met haar broer, die al niet kon begrijpen
dat wij mij zouden gaan. En dat er niks te vieren valt bij m'n opa en oma. Hij zei:
"Moeten we nu gaan vieren, om deze omstandigheden, dat ze 50 jaar
getrouwd zijn? Met wat ze allemaal bereikt hebben? Dit is allemaal nep. Niemand
heeft zin in het weekendje. Want de familie is toch niks meer! En wat hun proberen
in stand te houden, is allang al verdwenen."

Bij deze woorden laat ik het bij, hier heb ik niets bij in te voegen.
Zo had ik het nog niet gezien. Ik zoek geen contact meer op met mijn opa en oma,
hoe moeilijk dit voor mij is. Hoe moeilijk ik ondanks wat ze me aandoet vind. Want het
makkelijkst is om gelijk weer naar haar toe te gaan, en het weer weg te proppen,
zoals ik bij andere keren gedaan had.

Ik kan zelf de beslissing niet nemen, daarom neemt mijn moeder deze voor me. En
ik denk dat ik hier uiteindelijk sterker van zal worden. Als ik het contact behou, zal
ik alleen maar nog onzekerder worden, en nog meer schuldgevoel kweken.

Deze situatie is al moeilijk genoeg, en ik heb in m'n leven al genoeg mee gemaakt.

Maar hoe ga ik mijn opa en oma confronteren als ik ze tegen kom?
Ze wonen namelijk om de hoek... Laatst kwamen ze bij me aan de kassa (waar ik werk),
en ik deed alsof er niks aan de hand was, en hun deden normaal. Maar ik was verschrikkelijk zenuwachtig,
omdat ik me dan schuldig voel, dat ik geen contact meer met hun zou opnemen.
Terwijl ze dat zelf veroorzaakt.

Zoals mijn moeder zei; Mijn vader kan ik vergeven, mijn moeder nooit,
want die zal ook nooit veranderen en altijd dezelfde streken houden.

De toekomst zal het weten..