onwetende vragen?

'Waarom besta je eigenlijk nog?' vroeg hij me, op een lome, zwoele zomeravond. Het maakte mij niets meer uit dat hij het vroeg. Alhoewel ik de vraag maar al te graag zou ontwijken vulde hij toch alle lege plekjes in mijn hoofd. Ik keek naar mijn handen, bezaaid met rode en paarse wolkjes van spanning, naar mijn gebroken nagels.

Ik denk dat jij graag het antwoord op deze vraag zou weten, liefste, maar ik heb het ook niet. Ik weet niet waarom ik nog besta, en het feit dat ik dat niet weet vind ik niet eens erg. Geruststellend misschien wel. Hopeloos hoopje mens ben ik, kopje onder in een meer van vloeiende tranen. Prinses op de erwt.