Oorlogen van weleer.

Aan de horizon ontvouwen zich
de bloemen van dit siergeweld.
Zoëven hebben wij, als voor een aanslag
van tien naar nul, naar twaalf geteld.

Geraas van vuurwerk brengt mij terug
naar wat ik was en wat ik deed
naar alle doden die ik ben gestorven
en al het lijden waarvan ik weet.

Ik vertrap mijn angsten in de pasgevallen sneeuw,
laat los, laat achter en richt de blik naar voren.
waar kan ik beter zijn dan hier, op dit moment?
Ik ben niet langer meer verloren.

dit donker kleed, waartegen al dat licht
verduistert mijn troebel verleden,
en al staat het mij nog helder voor de geest,
het is al lange her. Dit is het heden!