Op verzoek

Op verzoek, nogmaals het verhaaltje "Zo'n meisje als Saskia".


----------------------------------------------------------------------------

Saskia is zo een meisje dat een string draagt onder een te strakke doorschijnende broek.
Zo een meisje dat haar mobiel aan laat staan onder de les.
Zo een meisje dat elke zaterdag dronken wordt.
Elke zaterdag met een andere jongen zoent.
Zo'n meisje dat huilend in de schooltoiletten gilt dat ze er een eind aan gaat maken,
dat ze een stomme hoer is en zoveel van haar vriendje houdt, niet zonder hem kan leven.
Zo'n meisje dat drie dagen na haar toiletscene een nieuw vriendje heeft.
Zo een meisje met heel veel vriendinnen.
Zo'n meisje dat stiekem iedere avond haar huiswerk leert en zonder dat iemand het mag weten (met uitzondering van haar ouders en docenten) negens haalt op het vwo.
Zo een meisje dat zich net zo dom voor doet als haar vriendinnen van de kapperschool maar stiekem keihard werkt voor een goede studie rechten.
Zo'n meisje dat over haar beste vriendin roddelt, zo een zwijger, een eigenheimer.
Een slechte actrice waar iedereen in gelooft.
Zo een meisje waar ik een hekel aan heb.
Zo een meisje dat alleen mijn beste vriendin is om mijn goede naam op school.
Zo een meisje waar ik dwars doorheen kijk.
Zo een meisje dat denkt dat ze mij gebruikt, maar ik weet het is andersom.
Ik loop het meisjestoilet binnen, daar staat ze.
Saskia huilt. Gilt. Pakt mijn schouder.
Duwt haar hoofd diep in mijn nek.
'Ik ben een hoer, een slet. Ik hou van Leon, ik hou van hem echt waar. Zonder hem kan ik niet leven. Ik wil Alicia Keys op mijn begrafenis, Falling. Regel je dat alsjeblieft voor mij? Ik snij vannacht mijn polsen door. Ik ga zitten in een bad gevuld met warm water, dan doet het minder pijn. Ik wil begraven worden niet gecremeerd, dat is zo onpersoonlijk.
Oh, ik kan het niet meer aan, ik hou zo veel van hem. Waarom ben ik nou zo stom geweest, ik was ook zo dronken. Zeker dertien Breezers achterover geslagen. Ik wil niet leven zonder hem.'
Saskia stopt met schreeuwen. Saskia huilt.
Saskia huilt zo echt, ik zou bijna medelijden krijgen.
Snolletje Annemarie in haar minirokje komt de wc binnenstormen, ze barst in huilen uit, omhelst Saskia, mij totaal negerend.
'Meisje toch, ik hoorde je gillen op de gang. Je doet het niet hoor, hoor je me. Je doet het niet! We houden allemaal van je, weet je dat? Je mag er geen eind aan maken, hoor je me?!'
Saskia krijst dat ze een hoer is.
Ik zwijg.
Annemarie praat tegen Saskia dat ze geen hoer is en zegt opnieuw dat we allemaal van haar houden.
Ja, we houden van haar dat bevestigen ook Angela en Evelien die in tranen de wc in komen rennen.
We houden van Saskia, allemaal.
En ik zwijg.
Ik als Saskia's beste vriendin zwijg.
Ik zeg niet dat ik van haar hou, ik lieg niet, nooit.
Ik ken dit ritueel, deze schreeuw om aandacht.
Alles moet altijd alleen maar om Saskia draaien.
Saskia hoopt dat Leon de toiletten binnen komt stormen om te zeggen dat hij ook van haar houdt.
Dat hij haar vergeeft.
Dat ze er geen einde aan mag maken, dat hij zielsveel van haar houdt.
En Saskia zal dan lachen, Leon zoenen, hem omhelsen en de hele dag zijn hand vast houden.
En drie dagen later zal ze Leon zelf dumpen.
Dat was beter voor haar status. Saskia werd niet gedumpt. Sakia dumpte.
Hetzelfde had ze al zo vaak gedaan. Eerdere slachtoffers heette Thomas, Ronnie, Michiel, André.
Het was een truc, een valkuil en iedereen liep er steeds opnieuw weer in.
Behalve ik want ik durf te denken.
Leon komt binnen.
Saskia huilt, krijst, gilt.
Oh god, wat is ze lelijk zo.
'Leon ik snij mijn polsen door als jij het uit maakt.'
Ik zwijg.
Leon zwijgt.
Annemarie, Evelien en Angela beginnen hysterisch tegen Leon aan te schreeuwen.
Dat hij een eikel is, een klootzak.
En ik zwijg.
Dat Saskia van hem houdt, dat hij haar hart niet mag breken.
En ik zwijg.
Dat hij nooit meer zo'n mooi meisje zal krijgen als Saskia. Dat hij een kankerlijer is.
En ik zwijg.
Saskia schreeuwt dat ze haar polsen doorsnijdt.
Ik zwijg.
'Doe dat maar Saskia. Snijd je polsen maar door. Dat is dan weer een hoer minder op deze aardbol.'
Leon is woedend met een rood hoofd de toiletten uitgerend.
En ik lach.
Evelien, Annemarie en Angela achter Leon aan hem uitscheldend voor alles wat God verboden heeft.
En daar sta ik alleen met Saskia in de meisjestoiletten van onze o, zo vertrouwde school, ik zwijg nog steeds, lach nog steeds van binnen.
Ik laat geen tranen vloeien om de krijsende Saskia die op mijn schouder huilt.
Dan open ik mijn mond, fluister zachtjes in haar oor: 'Leon heeft gelijk, doe het maar dat scheelt weer een mislukkeling in de wereld. Ik hoop voor je dat hoeren ook naar de hemel gaan.'
Ik duw haar van mijn schouder.
Loop fluitend weg.
Laat Saskia alleen achter.
Ze huilt niet meer.
Ze krijst niet meer.
Ze gilt niet meer.
Ze zwijgt.
Ik was tevreden, ik had Saskia laten zwijgen.
Dat was nooit iemand gelukt.
Ik ben de hele dag gelukkig geweest, ik had haar de waarheid gezegd.
Ik voelde me zo sterk dat ik de hele wereld aan kon.
Met tranen mijn ogen heb ik gelachen.
Voor het eerst moest ik huilen om Lassie en de Love Boat.
Ik moest huilen om de zuurkoolstampot die mijn moeder die avond had klaar gemaakt.
Dat was immers mijn lievelingseten.
Al die tranen bevestigde enkel mijn geluk.
En de volgende dag heb ik weer gehuild.
Saskia's ouders verteld dat ze Falling moesten draaien van Alicia Keys.
Hen gezegd dat ze begraven wilde worden, niet gecremeerd, want dat was zo onpersoonlijk.
Die dag heb ik gehuild door schuldgevoelens.
Ik wist als enige dat Saskia het niet had gedaan om wat Leon had geflikt zoals iedereen beweerde.
Maar dat het mijn woorden waren die het mes naar haar polsen hadden gebracht.
Ze hield van mij, ik van haar.
Ze was mijn beste vriendin, ik had haar de dood in gepraat.
Op een klein briefje had ze nog geschreven: Ook hoeren gaan naar de hemel.
En ik heb opnieuw gezwegen.