Opa

Gister werd hij dan 65 jaar. Dus met pensioen, nou ja voor hem niet echt want hij is sinds zijn 40e al volledig afgekeurd. Dat vind ik zo ontzettend sneu want hij werkte vroeger echt zo hard heb ik gehoord.
Het is vandaag wel moederdag maar omdat wij gister al bij hem en mijn oma waren hoeft dat vandaag niet weer. We gaan nog wel langs mijn andere oma maar eerst ga ik over een klein halfuurtje met hem naar Wommels om de vogels te bekijken met nog een paar andere mensen. Dat is toch wel erg fijn want dan kan ik misschien toch eventjes met hem praten. Daar lijk ik misschien nog wel jong voor maar hij wil gewoon zijn verhaal denk ik kwijt.

Hij is op 20 februari 2014 weggegaan met de auto en zijn hondje Brenda, hij had ruzie gehad met mijn oma en wou eigenlijk niet meer terugkomen. Hij is niet dement maar echt zwaar depressief.. Hij wou graag een einde aan zijn leven maken maar Brenda hield hem tegen omdat Brenda niet zwemmen wou maar hij wel. Hij kwam, nadat hij 26 uur vermist was geweest, eindelijk thuis om 7 uur 's avonds. Wat was dat vreemd.. Mijn vader was op zoek naar hem en hij zou elk moment thuis komen maar ik weet nog dat ik schreeuwde : Ik zie lichten! ik zie lichten! ... OPA!!
Meest vreemde moment in mijn leven.
Gelukkig was hij er weer en alles kwam op tafel, hoe hij zich heeft gevoeld, hoe hij zo slim is geweest dat wij hem niet konden traceren of waar hij gepind had. Hij had alles van te voren opgezet, maar hij is er nog.. Thank god!
Op 22 februari was mijn zusje jarig. Gelukkig was en is hij er nog anders had hij dat moeten missen.. Ik kon mijn gedachten niet switchen want ontzettend down naar happy om mijn zusje.

Gister raakte hij emotioneel door dat hij een filmpje zag van iemand die vertelde over de oorlog en hij schoot weer vol, hij vindt het zo erg wat die mensen hebben meegemaakt. Hij begint dan zo te huilen dat je gewoon niet door hebt hoeveel het hem doet.

Ik ben zo blij dat hij er nog is.