Open.

Ik moet mijn kamer weer eens opruimen.
Maar daar heb ik geen zin in.
Zucht.

Ik houd heel braaf mijn positieve-gebeurtenissen-dagboekje bij en dat gaat ongeveer zo:
Gister was 7-6-19. Ik was naar een concert gegaan. Daar voelde ik me blij bij. Ik ben een levensgenieter. Ik had merch gekocht en in de trein kwam een groepje tienermeisjes naast me zitten, waarvan één merch aan had, dus ze vroeg of ik ook naar het concert was geweest en ik reageerde met een grapje en toen voelde ik me 'sociaal'. Vervolgens ging een van de meiden heel onhandig een burrito eten en ik voelde een paar bonen tegen me aan vallen en toen ben ik maar muziek gaan luisteren.

Nee, in dat boekje staat dan:
7-6-19 /
Naar concert geweest / Blij / Levensgenieter
Met vreemden gepraat in trein / Sociaal
En niets over merch of burrito's, want dat schrijf ik hier.
Ik had chocola gehaald, maar de chocola was lauwwarm en niet zo lekker, eigenlijk.

Ik kwam thuis met mijn twee T-shirts en de eerste opmerking die mijn moeder maakte, was dat ik dat toch niet overdag ging dragen, want daar is het niet leuk genoeg voor. Het waren toch slaapshirts?
En dan denk ik bij mezelf: ik ben een volwassen vrouw van twintig jaar en nu ga ik me waarschijnlijk niet meer leuk voelen in die T-shirts, omdat mijn moeder een andere smaak heeft en dat zo nodig moet laten weten, door mijn nieuwe aankopen af te kraken. En dan kan ik wel zeggen: ach, wat maakt het uit wat zij vindt, het maakt me echt wél uit en ugh, het is vervelend.
Dus ik ga morgen wel zo'n T-shirt aantrekken en dan gaat mijn moeder vies kijken en dan moet ik actief moeite gaan doen om dat te negeren, want weet je, ik sta niet op de wereld om altijd maar aantrekkelijk voor anderen te zijn, ik mag me ook wel eens comfortabel voelen in mijn te grote T-shirt met een cartoon van een gespierde man in een speedo op een skateboard met een banaan in zijn hand.

En ik ben meer dan mijn uiterlijk.
Ook al vond mijn cokesnuivende date me 'echt heel mooi' en heeft dat mijn zelfvertrouwen een boost gegeven.
Ik vraag me af of meer mensen die ik ooit tegen ben gekomen drugsgebruikers waren en ik het gewoon nooit door heb gehad. Die kerel die me een kus op mijn wang gaf omdat ik volgens hem meer moest lachen. Kennissen van de UIT-week, waar ik mee heb gedanst. Tijdelijke biercantusvrienden. Mensen waar ik naast heb gezeten in de trein. De omschrijvingen worden steeds vager, want ik heb het gevoel dat letterlijk iedereen aan de coke zou kunnen zijn en ik te naïef en onoplettend ben om dat te weten. Misschien snuift iedereen coke als ik even de andere kant op kijk.
Ik denk dat wiet toch wat vaker wordt gebruikt.
Ik dacht dat mijn cokeverslaafde date misschien had geblowd, maar dat was dus alcohol. En ja, ook coke.
Ik ben nog niet over dat voorval heen.

Ik word bijna éénentwintig jaar oud. 21. Ik vind dit maar een puberaal verhaal. Ik voel me ook niet volwassen. Maar bladiebladiebla, we geven jongvolwassenen tegenwoordig veel ruimte om te ontdekken wie ze zijn en van die ruimte wordt gebruik gemaakt, waardoor mensen langer bezig zijn met hun identiteit vormen en dat is in ieder geval beter dan vroeg verkeerde keuzes maken als het gaat om je toekomst. De meeste mensen voelen zich op deze leeftijd nog niet volwassen. Het is niet raar. Maar het voelt raar.
En ik voel me misschien een beetje onveilig, dat ik mezelf in een situatie heb gegooid die slecht had af kunnen lopen.
Dat zeg ik nu wel, maar we waren in een druk, openbaar park.
Hij was niet gewelddadig, totaal niet.
Mijn algemene indruk dat hij geen verkeerde vent was klopte tot op zekere hoogte. Hij deed richting mij niets verkeerd. Hij zorgde alleen niet goed voor zichzelf.
Maar ik voel me alsnog onveilig.
Naïef.
Maar ik wist al dat ik dat was, op zich. Alleen had ik echt, echt, oprecht, niet gedacht dat ik met een harddrugsverslaafde in contact zou komen, op die manier, op de ik-heb-gewoon-met-hem-getongzoend-manier.
Mag ik mezelf nu 'hardcore' noemen?
Sta ik 'open voor nieuwe, onbekende dingen'?
Ahhh, jezus man.

Toen ik met mijn paperpartner op een maandagavond in een biercafé een onbekend biertje zat te drinken, maakte ik de grap dat ik open stond voor nieuwe dingen, want ik zat hier voor het eerst op een maandagavond in een biercafé een onbekend biertje te drinken en hij lachte en wilde me tegenspreken, maar gaf op, aangezien het voor mij toch een 'nieuwe ervaring' was.
And look at me now.

Nog steeds single.

Ik probeerde te flirten met de basgitarist van de band, maar hij staarde zeer geconcentreerd voor zich uit en ondanks dat ik direct voor zijn neus stond, kon ik geen oogcontact met hem te maken, behalve één seconde waar hij snel weer wegkeek en ik heb mezelf wijsgemaakt dat hij niet had verwacht dat ik naar hem keek en er een beetje ongemakkelijk van werd. Want ik ben een mooie meid. Soms. Ik had in ieder geval het gevoel dat ik aantrekkelijk was.
Dat heb ik niet nu ik hier zit zonder make-up, met mijn bril op, in een lichtgrijs herenvest.
Over iets minder dan een maandje ga ik naar Lizzo en ik heb het gevoel dat als ik maar vaak genoeg haar teksten meezing, ik ook zelfvertrouwen krijg en mezelf hoe dan ook aantrekkelijk ga vinden.
Je weet wel, 'feeling good as hell', 'I'm like chardonnay, getting better over time', dat soort dingen.

Voor dat dagboekje heb ik ook een lijst van positieve eigenschappen moeten maken. Volgens mij heb ik er al honderd. Dingen als: behulpzaam, liefdevol, zelfbewust, empathisch, positief, teder, maar ook: sensueel, sexy, uitdagend. Je moet het ook zien als: ik kán het zijn, als ik het wil, en niet als: ik bén dit, want dan krijg je een langere lijst en dan denk je: ja, ik kan dit allemaal.
Allemaal.
Ik kan zelfs handig zijn.
Ja.
En dus ook uitdagend. Maar dat ben ik niet vaak.
Ik ben vaker lief, zorgzaam, gastvrij, vriendelijk, dat soort dingen.

Mijn moeder vroeg wat ik voor mijn verjaardag wilde en ik heb tot nu toe alleen maar opgeschreven dat ik klompen en een kookboek wil. En een speculaasplank.
Zie je het al voor je? Ik, in mijn oversized merchshirt, op mijn fucking klompen, speculaasjes aan 't bakken.
Dat klinkt niet bepaald conventioneel aantrekkelijk.
Ik accepteer 'schattig'.


Ik voel me best labiel, als ik het ene moment mezelf een stuk stront vind en later schrijf over hoe ik me aantrekkelijk voel, maar aan de andere kant; yaaaaaaas queen, slay, come through!
Het is juni en ik noem het liefkozend 'regenboogmaand' en we hadden de gay club music aan staan en ik vertelde mijn moeder dat ik een knappe vrouwelijke klasgenote had en nu zal ze waarschijnlijk nog meer benadrukken dat ik eens een keer een leuke vent óf meid moet meenemen.

Ik heb zin in speculaasjes.