opgroeien tussen 2culturen..

Het is er moeilijk om op te groeien tussen twee culturen. Je voelt je nergens thuis, overal is vreemd.

Als je in Nederland bent, wordt je als een buitenlander gezien. Als je in Egypte bent, wordt je als een buitenlander gezien. Het is alsof je nergens thuishoort.
Ik neem het mijn ouders wel deels kwalijk dat zij mij hiernaartoe gebracht hebben. Aan de ene kant begrijp ik hun idee wel, zij deden het alleen maar voor mijn eigen bestwil. Zij hoopten op een betere toekomst voor mij hier in Nederland. Zij dachten dat Nederland meer mogelijkheden voor mij te bieden had. Jammer genoeg hebben zij niet nagedacht hoe het voor mij zou zijn om op te groeien tussen twee totaal verschillende culturen.
Het is alsof je twee hele verschillende levens lijdt. Thuis gedraag je je naar je buitenlandse, in mijn geval Egyptische, cultuur en gewoontes. En op buitenshuis gedraag je je naar de Nederlandse cultuur.

Je ziet je vrienden dingen doen die jij niet mag. Uitgaan, feestjes, blote kleding, vriendjes en vriendinnetjes. Ze vertellen je allemaal verhalen over hun leven en de gebeurtenissen die ze meemaken. Daar zit je dan met open mond naar te luisteren met de gedachte in je hoofd dat jij nooit zulke verhalen kan vertellen, omdat jij het nooit mee zal maken.
Het ergste van alles is dat mijn broer dit allemaal wel mag ‘’omdat hij een jongen is’’ . Als er een zin is waar ik niet tegen kan, zal dat die wel zijn. Het is zo oneerlijk. Hij maakt al deze dingen wel mee, en ik moet het maar op luisteren naar houden.

Vaak snappen de meeste mensen ook niet hoe iemand in zulke omstandigheden kan leven. ‘’ Hoe houd je dat vol?’’ is er vaak tegen me gezegd. Wat niet weet, wat niet deert denk ik dan. Op een gegeven moment raak je er gewoon aan gewend en probeer je er het beste van te maken.
Soms zit ik er wel nog steeds mee met het feit dat ik veel dingen niet mag. Ik ben vaak ook bang dat mijn vrienden en de mensen uit mijn omgeving anders naar mij gaan kijken, met medelijden. Als ik dan een keertje wordt uitgenodigd om mee uit te gaan dan verzin ik wel eens een smoesje ‘’Nee, ik moet naar mijn tante die dag’’ of ‘’Mijn moeder is dan jarig’’’. Ik wil niet dat ik anders wordt behandeld omdat ik anders wordt opgevoed. Het is niet zielig, het hoort nou eenmaal zo. En wat ik ook zeg of doe, het zal toch niet veranderen.

Ik denk vaak over de toekomst na, waar ga ik later wonen? Mijn ouders willen in Egypte gaan wonen en willen dat ik dat ook doe. Maar ik pas niet in Egypte. Ik word nu al raar aangekeken omdat ik met een ander accent praat en ‘blote’ (voor hun bloot, voor hier normaal) kleding draag. Het wordt erg moeilijk om daar te wonen.

Ik woon nu al 15 jaar hier in Nederland en ik ben aardig gewend en gehecht aan dit land geraakt. En wat al die dingen betreft, uitgaan en naar feestjes toe gaan komt misschien wel wanneer ik wat ouder ben
Voorlopig blijf ik nog lekker hier!