opnemen of niet?

Deze week staat in het teken van de moeilijkste vraag uit mijn leven.. Moet ik me laten opnemen, of moet ik dat juist niet doen? Als ik me laat opnemen moet ik heel veel controle uit handen geven, en daar ben ik niet zo goed in. En ik voel me vaak best redelijk, dus overdrijven we niet ontzettend als ik zo'n drastische stap nu neem? Aan de andere kant, mijn dalen zijn wel heel diep, en worden ook steeds dieper lijkt wel. Hoe lang wil ik nog doorgaan met mijn hoofd hooghouden en doen alsof er niets aan de hand is. Iedere dag dat ik mij groot houd raak ik meer vermoeid. Het valt me zwaar. En toch moet ik vaak ook zo lachen met mensen. met mijn lief. met mezelf. Hoe kan het toch dat je stemming zo razendsnel kan omslaan? Soms is het net alsof ik mezelf niet meer kan vertrouwen. Ik bedoel: als ik al niet eens meer weet hoe mijn hart/stemming reageert op dingen, hoe kan ik dan vertrouwen op mijn verstandelijk oordeel, op mijn liefde, mijn openheid, mijn beslissingen? Het blijft een lastig vraagstuk, waar ik heel wat uren denkwerk en afscheid nemen van idealen voor nodig heb. En ik heb steeds het gevoel dat ik haast heb bij die beslissing, omdat iedereen om mij heen ook zo geraakt wordt door mijn besluit... Kon ik maar voor 1 keer eens echt naar mezelf kijken, zonder vooroordeel. en kon ik maar voor 1 keer een beslissing nemen zonder de woorden en de zorgen van anderen zwaarder mee te laten tellen dan die van mezelf...