Het voelt als verloren tussen duizend zielen.
In de moderne communicatie maatschappij.
Was het nu een keuze of was het om het sarren?
En zal deze laatste hoogtij vieren?
Als je dan uiteindelijk niet meer veel ziet om voor te vechten.
Lijkt het of ik je uit mijn ogen verlies.
Of was het je bedoeling dat ik uit alle onmacht,
zoals dat eb niet zonder vloed kan.
op deze manier het land zo droog te leggen,
en mij dan smachtend naar je adem te laten happen?
Maar schoonheid zonder enige vorm van liefde in het verschiet.
Zie ik het als het verkeersbord stop,
bijna als het leven in een notendop.