ouders....
weetje, ik weet niet goed wat ik met me ouders aan moet.
Ik heb het idee dat ze zelf niet helemaal in de gaten hebben waar ze mee bezig zijn... ik zelf heb gewoon een gevoel dat ik nooit bij ze terrecht zal kunnen, volgensmij denken ze dat ze niks hoeven te doen ofzo, dat dat wel vanzelf gaat, ze gaan er vanuit dat als er wat is , we ( mijn zusje en ik ) gewoon bij ze komen..,. maar das helemaal niet zo.
ik voel eigenlijk ook helemaal geen band met me ouders... ik zou ze niet eens 100 procent vertrouwen... ik vind het ook moeilijk om naar me ouders toe te gaan omdat ze heel anders zijn dan mij, ze lossen dingen anders op, op een manier waar ik het vaak niet mee eens ben. tot nu toe als ik iets had en het vertelde kreeg ik echt de kutste reactie die je kan krijgen van hun. maar dat beseffen ze volgensmij niet.....
ze bedoelen het allemaal goed... maar naar mijn idee neem ik langzaam steeds meer afstand van ze, ik heb geen behoefte meer in ze omdat ik eigenlijk ook niks meer met ze heb..
het is dat ik hier eten krijg, kan wonen enzovoortr.. maar een echte band, nee....
ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet, moet ik zeggen dat ik dit vind, en zo ja , hoe?
misschien ben ik ook wel een beetje boos op ze, aangezien ik vorig jaar en dat jaar daarvoor echt depresief ben geweest en ze dat niet eens is opgevallen... omdat ze alleen maar geintereseert waren hoe het met school ging..
wat moet ik doen..?
i dont know.
xxx
Ik heb het idee dat ze zelf niet helemaal in de gaten hebben waar ze mee bezig zijn... ik zelf heb gewoon een gevoel dat ik nooit bij ze terrecht zal kunnen, volgensmij denken ze dat ze niks hoeven te doen ofzo, dat dat wel vanzelf gaat, ze gaan er vanuit dat als er wat is , we ( mijn zusje en ik ) gewoon bij ze komen..,. maar das helemaal niet zo.
ik voel eigenlijk ook helemaal geen band met me ouders... ik zou ze niet eens 100 procent vertrouwen... ik vind het ook moeilijk om naar me ouders toe te gaan omdat ze heel anders zijn dan mij, ze lossen dingen anders op, op een manier waar ik het vaak niet mee eens ben. tot nu toe als ik iets had en het vertelde kreeg ik echt de kutste reactie die je kan krijgen van hun. maar dat beseffen ze volgensmij niet.....
ze bedoelen het allemaal goed... maar naar mijn idee neem ik langzaam steeds meer afstand van ze, ik heb geen behoefte meer in ze omdat ik eigenlijk ook niks meer met ze heb..
het is dat ik hier eten krijg, kan wonen enzovoortr.. maar een echte band, nee....
ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet, moet ik zeggen dat ik dit vind, en zo ja , hoe?
misschien ben ik ook wel een beetje boos op ze, aangezien ik vorig jaar en dat jaar daarvoor echt depresief ben geweest en ze dat niet eens is opgevallen... omdat ze alleen maar geintereseert waren hoe het met school ging..
wat moet ik doen..?
i dont know.
xxx
28 jan 2012
- meld ongepast verhaal
-
xLaguntza (opgeheven op 31-10-2013)
zondag 29 januari 2012 02:44
Ik denk dat naar mate je ouder word en nog bij je ouders in woont je zowieso een afstand opbouwt omdat je onder pa en ma hun vleugels vandaan groeit. Echter dat ze het niet gemerkt hebben van je depressie verteld ook hoe goed jij bent in het verbergen van zoiets. Ergens geloof ik na dit verhaal dat je ouders je toch ergens een vorm van vrijheid willen geven daar in. Het is aan jou wat je er mee doet. Ik geloof dat de tijd zal leren wat het beste is om te doen in dit geval. In iedergeval succes er mee!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 jul 2014 Over de streep -kro.
- O 18 jul 2014 op kamers ( 1 )
- O 20 jun 2014 uitbarsting
- O 15 jun 2014 uit huis gaan
- O 30 mei 2014 afstuderen! ( 2 )
- O 23 mei 2014 zelfportret
- O 29 apr 2014 kiezen, aaah
- O 28 apr 2014 gedachten op papier
- O 26 apr 2014 boeren mensen gezocht. ( 3 )
- O 28 mrt 2014 help, ik ken mezelf niet! ( 9 )
- O 24 mrt 2014 orde waar ben je
- O 25 feb 2014 telleurgesteld
- O 16 feb 2014 59,2
- O 15 feb 2014 anders voelen. ( 1 )
- O 05 feb 2014 help scriptie onderwerp ( 1 )